‘Maar dan waren wij er ook niet, oma.’

‘Tel je zegeningen’. Zo’n uitspraak die door veel mensen heel gemakkelijk wordt gedaan. En ik ben iemand die dat niet vaak zegt, maar wel elke dag doet. Ik ben elke dag dankbaar dat ik gezond ben, kan en mag doen wat ik doe en geniet van kleine dingen die op mijn pad komen.

Het is zelfs zo sterk dat ik me wel eens heb afgevraagd of ik misschien bij geboorte al een ‘bijna dood ervaring’ kan hebben gehad. Niet dat ik dat ooit echt heb gedacht, maar ik vind het zelf wel opmerkelijk, de dankbaarheid die ik elke dag voel.

Onlangs bedacht ik me waar het misschien wel vandaan kan komen.

Toen mijn ouders jong waren, echt jong, zijn ze vrij kort achter elkaar ernstig ziek geweest. Van mijn vader weet ik niet precies wanneer het was, maar mijn moeder was 26 en moeder van vier heel jonge kinderen toen ze op een dag haar kleine jongen van zes bij zich riep. Ze lag in bed en tot zijn grote schrik begon er schuim uit haar mond te komen toen ze tegen hem wilde praten. Ze bleek hersenvliesontsteking te hebben en kwam na een paar dagen blind uit een coma. Gelukkig was dit van korte duur. De eerste die ze daarna zag was haar schoonmoeder, zich afvragend wat die (op afstand wonend), bij hun deed.

Ze heeft mij ooit, over die tijd, verteld dat ze zich in een donkere tunnel had bevonden en naar een licht toe werd getrokken. Terwijl ze door die tunnel ging hoorde ze dat ze terug moest gaan en ik kan me niet herinneren dat ze heeft verteld hoe ze zich daaronder voelde.

Mijn vader kreeg zwartwaterkoorts, een ziekte waar meerdere mannen in hun omgeving aan leden en ook aan overleden. Maar mijn moeder kenden een Chinese mevrouw. Die gaf haar een kruid, en dat kruid redde zijn leven.

Ik sprak hier met mijn kleinzoons over. Ik ben mijn ouders’ negende kind en zou er dus zeker niet zijn geweest wanneer één van hen toen aan een ziekte was overleden. ‘Dan was mamma er dus ook niet geweest,’ zei ik. En het duurde niet lang voordat mijn kleinzoon concludeerde dat dat dus ook voor hen gold.

Ik heb lang getwijfeld aan het verhaal van de tunnel, dacht dat ik dat misschien zelf wel had bedacht…tot een zus mij vertelde dat onze moeder het haar ook had verteld. En zo verklaar ik nu voor mezelf waarom ik elke zo dag dankbaar kan zijn, met alles wat ik heb.