We kijken regelmatig Netflix. Soms films en soms series. Films en series van dezelfde soort realiseer ik me. We hebben allebei een hekel aan bloed (zien) en geweld en aan ‘ons dood schrikken’. Spannende films en series vinden we leuk maar de spanning zit hem dan meer in het verhaal dan wat we visueel voorgeschoteld krijgen.

Wat me bij de films en series die wij kijken opvalt zijn twee dingen. Een; er wordt veel in gezoend en dat vind ik wel een goeie. Zien eten doet eten en zien zoenen… Twee; en dat is denk ik Amerikaans, de gesprekken live en voor de telefoon worden bijna allemaal afgesloten met: ‘I love you,’ onveranderlijk beantwoord met: ‘I love you too,’.

Ik hou van heel veel mensen en van sommige mensen echt heel veel. Toen ik met mijn liefste onlangs naar huis reed, na een bezoek aan een kind zei ik: ‘Het overvalt me soms, het gevoel dat ik heb als ik met haar heb gesproken, dat ik dan zo intens voel; wat hou ik van dat kind,’. En ik vraag me altijd af waarom ik het niet tegen haar kan zeggen.

Ik kan het wel schrijven, en dat doe ik regelmatig. Ik schrijf mijn kinderen regelmatig en soms ‘zeg’ ik dan in de brief: ‘Ik hou van jou,’. Soms doe ik dat ook tegen andere, naaste familie…in een brief.

Misschien heb ik wel een idee waar het vandaan komt. Ik heb mezelf wel eens horen zeggen dat ‘als iets zo is, je het niet hoeft te zeggen’. En in sommige gevallen vind ik dat nog steeds. Soms claimt iemand iets te hebben, of te zijn en dan denk ik: ‘Nee, dat geloof ik niet,’. Juist om hoe het wordt gezegd.

Maar in het geval van het houden van mijn kinderen en andere geliefden klopt dat niet. Dan wil ik kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou,’. Omdat het zo is.