We zijn met een paar broers en zussen bij elkaar en onze jongste broer speelt zachtjes, zomaar uit zijn hoofd,  de intro’s van een paar Beatles liedjes. Even later pakt een andere broer zijn akoestische bas erbij en ik zoek de teksten op om mee te zingen.

Oh, wat zou ik graag echt gitaar kunnen spelen. Een van onze broers heeft mij, al laat in mijn leven, leren spelen en hoewel ik nu zoveel akkoorden ken dat ik daadwerkelijk liedjes kan spelen, speel ik hakkelend en klinkt het in mijn oren nog steeds nergens naar.

Mijn familie is het er toch niet mee eens dat het niet te leren is, zij denken dat het een kwestie moet zijn van meer oefenen . Ik heb ooit drie jaar piano les gehad en een korte tijd basgitaar lessen en toen voor mezelf besloten dat ik blij mag zijn dat ik kan zingen en dat een instrument bespelen voor mij niet is weg gelegd.

Het blijft mij toch bezighouden en opeens denk ik terug aan de tijd dat ik met een aantal collega’s één keer per week sportte onder leiding van een collega docent. Op een dag bedacht hij dat we zouden leren ‘jongleren’ en dat heb ik altijd al graag gewild. Er waren mensen die dat in vrij korte tijd een beetje onder de knie kregen. Bij mij vlogen de balletjes alle kanten op…elke keer, hoe ik mijn best ook deed. Ik zou het nog steeds heel graag willen en zoek op het internet een tutorial op over jongleren. Het ziet er zo verraderlijk simpel uit en ik krijg er weer heel erg zin in.

En ik zie ook dat je niet meteen met drie balletjes moet beginnen maar eerst met twee. Die moet je kruislings opgooien en dan om de beurt vangen.

Straks maar even achter die balletjes aan…misschien ben ik er nu klaar voor. En als dit lukt ga ik ook gitaarles nemen. Stel je voor dat ik het echt kan leren.