Hij was net twee jaar jong toen hij bij het pleeggezin werd geplaatst. Het pleeggezin dat later zelfs een gezinshuis werd. Zijn huidskleur was anders dan dat van de leden van het gezin. Was het daardoor dat hij werd genegeerd, voor schut gezet of nog erger, vernederd? Met te grote regelmaat. Over zijn jeugd weet ik niets meer dan dit wat ik heb gehoord in de documentaire die over hem is gemaakt en de podcast die ik vanmorgen, via LinkedIn, beluisterde.

De instanties, die in de 15 jaar dat hij bij het gezin woonde, over hem ‘gingen’ constateerden hier wel wat van, zoals hij later las in de dossiers, maar na een gesprek met de pleegmoeder werd dit weer doorgehaald. Nee, hiervan was niets waar. Het lag allemaal aan de jongen, die deugde niet, was onhandelbaar.

Op zijn 21^ste studeert deze jongen bestuurskunde en wanneer je hem hoort praten kun je je niet voorstellen dat hij een vreselijk leven in dat gezin heeft gehad. Hoe sterk moet je zijn om dit zo te overleven? Sterk blijkt wel, wanneer hij het moedige besluit neemt om de pleegmoeder voor de tuchtraad te ‘slepen’. Een zaak tegen haar aan te spannen. Hij is inmiddels van het gezin af, maar maakt zich zorgen om de kinderen die er nog wel moeten wonen.

In de podcast hoor ik dat het onder anderen de zus en zwager van de pleegmoeder zijn die de jongen in het proces van de aanklacht bijstaan. Zij hebben hem en het gezin al die jaren meegemaakt en zich vaak afgevraagd hoe het voor de jongen was om daar te wonen. Zij zijn getuige geweest van het onrecht dat de jongen stelselmatig is aangedaan. En zij zijn zo moedig en eerlijk geweest om die getuigenissen officieel te maken, wat de zaak van de jongen zeker zal hebben geholpen.

Chapeau voor deze mensen. Ik weet niet of ze in zijn jeugd moeite hebben gedaan om hem, waar voor hen mogelijk, bij te staan. De relatie tussen hen en de jongen is in ieder geval goed. Toen hij op zijn 17^de door de pleegouders uit huis was gezet hebben ze contact met hem opgenomen en zij hebben bijgedragen aan het positieve resultaat dat de jongen heeft kunnen behalen in de zaak waarin hem, uiteindelijk, recht werd gedaan.

Chapeau oom en tante dat jullie niet hebben weggekeken, maar de jongen hebben geholpen en bijgestaan toen hij jullie nodig had. Dat is wat in kwetsbare zaken als deze mensen teveel doen…wegkijken. Dat hebben jullie gelukkig niet gedaan.