Vandaag is de dag waar we met elkaar, reikhalzend naar hebben uitgekeken. We hebben gestemd, na eindeloos verkiezingsdebatten kijken en luisteren, nauwlettend het nieuws volgen en verkiezingsprogramma’s bekijken en vergelijken. Er zullen vast mensen zijn die dit doen, mij lukt het niet. Ik lees er alles over wat ik in handen krijg en bekijk debatten op televisie, wanneer ik er toevallig voor zit.

Bij de voorlaatste verkiezingen was ik er heel zeker van dat ik D66 wilde stemmen omdat ik mevrouw Kaag het liefst in het torentje had gezien. Haar functie als Minister van Buitenlandse zaken vond ik zo terecht aangezien zij jaren diplomaat (naast alle andere hoge functies die ze heeft bekleed) is geweest en dus veel weet van de zaken in het buitenland. Toen zij in het volgende kabinet Rutte echter Minister van Financiën werd haakte ik af. Ik begreep het wel, want zo gaat dat in de politiek. Ministers worden aangesteld op een post, los van of ze er de meest geschikte kandidaat voor zijn of niet. Maar ik vond het een verkeerd besluit.

In één van de debatten hoorde ik overigens een politicus zeggen dat hij ‘specialisatie’ wilde onder de ministers, precies wat ik bedoel. Ik hoop dan ook dat het volgende kabinet daarvoor gaat kiezen.

Ik heb in het verleden een keer SP gestemd, toen nog geleid door meneer Marijnissen, de vader van de huidige partijleider. Ik wilde zo graag weten hoe de partij het ging doen in de regering en ik had veel vertrouwen in deze man. Hoewel ze toen wel deel konden uitmaken van de regering kozen ze daar niet voor. De reden daarvoor weet ik niet maar het gaf mij het gevoel dat ze liever ‘comfortabel’ in de oppositie wilden blijven. Ik heb voor elke regering enorm bewondering, want ze doen veel goed en ook veel fout (afhankelijk van onze persoonlijke ideeën) maar ze doen het wel. Ze nemen verantwoordelijkheid.

Ik heb nu weer gekozen. En hoe ‘mijn’ partij het gaat doen, daar ben ik heel benieuwd naar want ik denk zeker dat zij van de komende regering deel kunnen uitmaken. Ik hoop dat zij, in dit rijke land, een einde kunnen maken aan het feit dat er mensen in armoede leven, of nog erger, op straat. Ik hoop dat zij ervoor kunnen zorgen dat de zorg, het onderwijs en onze rechtstaat weer op orde kunnen komen. Dat de juiste mensen erover zullen gaan. Mensen die gaan voor de mensen en niet voor het geld. Ik hoop dat ze ervoor kunnen zorgen dat de mensen die in ons land wonen, hoe ze er ook terecht zijn gekomen, een baan kunnen krijgen en een woning zodat er wellicht geen mensen uit andere landen hoeven te komen om hier werk te doen (levend en werkend onder erbarmelijke omstandigheden) die de mensen die hier wonen niet willen doen.

Ik hoor regelmatig politici zeggen dat iets ‘niet te betalen is’ en dat geloof ik niet. In dit rijke land is meer dan genoeg geld…het wordt alleen wel, op heel veel gebieden, nog verkeerd besteed.