Vroeger, voordat we er hout voor kapten, werd papier gemaakt uit…textiel. In die tijd droegen en gebruikten mensen alles wat ze hadden, kleding maar ook gordijnen en lakens, tot ze tot op de draad versleten waren.

In de toen nog veel grote gezinnen was het heel normaal dat je de kleding van je oudere broers of zussen kreeg en verder ‘afdroeg’. Soms keek je alvast uit naar een bloesje of rok dat je oudere zus droeg en waarvan je wist: op een dag pas en draag ik het.

De tot op de draad versleten textiel werd in die tijd opgehaald door de voddenman. Het waren ook ‘vodden’ die je niet meer kon of wilde dragen. Ik las ergens dat deze voddenmannen er destijds goed mee verdienden. Ze deden ook goed werk, want het verzamelde textiel werd weer gebruikt om papier van te maken.

Voor veel gezinnen was het noodzaak om op deze manier met kleding en ander textiel om te gaan. In die tijd waren er ook al veel gezinnen die wel regelmatig nieuwe kleding konden kopen. Zij gaven vaak hun nog goed bruikbare kleding aan gezinnen die dat niet konden betalen. Het was liefdadigheid en de armere gezinnen waren er blij mee en dankbaar voor.

Vanwege het fenomeen ‘mode’ gingen mensen vaker nieuwe kleren kopen. Hun oude kleding was nog lang niet afgedragen en omdat ook de welvaart was toegenomen en er minder arme gezinnen waren kregen we langzamerhand een textieloverschot. Deze gingen op enig moment in grote balen naar arme landen. Daar konden tegen lage prijzen de kleding worden gekocht. En omdat daar ook niet alles werd verkocht begon zich daar, in die landen het overschot op te hopen.

Tegelijk worden, onder anderen voor het maken van papier, bomen gekapt die we niet kunnen missen omdat die nodig zijn om de CO2 uitstoot tegen te gaan. Met de CO2 uitstoot is het al zover gekomen dat er nu wordt geopperd dat het terugdringen ervan niet meer genoeg is om ‘de aarde te redden’ en dat we moeten proberen negatief CO2 te bewerkstelligen. Maar hoe?

Wacht eens…is 1+1 niet gewoon 2?

Op verschillende plekken op de aarde liggen enorme bergen afgedankte kleding en we kappen nog steeds hout voor papier wat ook van die bergen textiel kan worden gemaakt. Waarom zouden we dat eigenlijk niet doen? Er kan inmiddels zoveel dat ik zeker weet dat ook dit kan. Veel beter, sneller en efficiënter dan hoe het ooit vroeger werd gedaan. En dan zijn die ‘arme landen’ eindelijk van onze rotzooi af.

‘Ja, maar wie dan, mamma?’ vroeg mijn dochter toen ik het er met haar over had. ‘Nou,’ zei ik, ‘de regering.’ En zij: ‘Welke regering dan?’ Ik: ‘Onze regering, of alle regeringen van de EU…of nee, alle regeringen van de wereld. We zijn toch allemaal verantwoordelijk voor het terugdringen van de CO2 uitstoot’.

We hebben allemaal verantwoordelijkheid…maar, wie neemt die eindelijk eens?