Toen ik een jaar of 8, 9 was kreeg ik van een buurvrouw een doos vol afgeschreven bibliotheekboeken. Ik geloof dat het mijn grootste schat ooit is geweest. Een groot aantal van die kinder- en jonge meisjesboeken heb ik tot op de dag van vandaag in mijn boekenkast staan en ik heb ze allemaal heel veel keren gelezen.

Sinds wij, zo’n 25 jaar geleden, bijna jaarlijks naar de boekenmarkt gaan in Deventer, heb ik daar door de jaren heen de series gevonden van de enkele delen van boeken uit die doos. Ik heb de Dorientje serie, de Goud-Elsje series, de Lijsje Lorresnor en de Guusje (uit de Goudsbloem) series. Van de Koppenolletjes serie, die ik onlangs weer achter elkaar las, ontdekte ik opeens dat ik nog een titel mis. Na minder dan tien minuten op het internet ontdekte ik een exemplaar dat ik hopelijk een dezer dagen krijg thuisgestuurd. Het grootste deel van mijn Davy Crockett serie (van Tim Maran) vond ik op die mooie boekenmarkt en voor de rest waren het internet sites als ‘boekwinkeltjes.nl’ waar ik ze vond.

Als jonge moeder vond ik de boeken van mevrouw Van Hille-Garthé en van mevrouw Scheherazade. Deze twee dames hebben met hun boeken een grote invloed gehad op mijn ontwikkeling als vrouw en moeder. Mevrouw Van Hille-Garthé overleed vlak voordat ik geboren werd, maar ik heb een keer de eer en het genoegen gehad om mevrouw Scheherazade te ontmoeten en te spreken bij een lezing die ze hield in mijn woonplaats. Ze was net zo leuk en ‘gewoon’ als ik dacht dat ze zou zijn, door het lezen van haar columns in Libelle en haar boeken. Toen wij elkaar ontmoetten was zij in de 70 en ik net in de 30.

Sinds ik in 2015 stopte met elke week een paar dagen werken heb ik nog meer tijd om mijn leeshonger te stillen. Ik koop weinig boeken, ik vraag ze voor mijn verjaardag, of als kerstcadeau en dat zijn dan boeken waarover ik heb gelezen in de bijlagen van Trouw en Volkskrant Magazine, bijna altijd non-fictie.

Ik volg een beetje het nieuws en haal veel informatie uit de zaterdagkranten en bijlagen die ik lees. Ik lees nu een boek waar ik niet, zoals ik graag doe, vier andere boeken (vaak voor de zoveelste keer) doorheen kan lezen. Het is ‘Het verstrooide brein’ van Gabor Maté’ en ik hoop er iets uit te leren wat mijn meestal onrustige ADD brein tot wat meer rust kan brengen.

In het eerste hoofdstuk zegt hij (de schrijver heeft zelf ADD): ‘Ik ben altijd doodsbang voor mijn geest geweest, waardoor ik het altijd heel erg eng vond om alleen met mijn geest te zijn. Ik had altijd een boek bij me voor als ik ooit ergens vast kwam te zitten…Ik gaf mijn geest altijd wel wat te eten, alsof hij een woest en kwaadaardig beest was dat mij zou verslinden als het niet iets anders te vreten had…’

Ik heb er nooit zo over gedacht maar ik heb ook altijd een boek of een magazine bij me voor als ik ergens moet wachten. Zou ik na het bestuderen van dit boek (dat doe ik met dit soort boeken) nog een leesmonster zijn?