Ik was 23 toen ik mijn man leerde kennen. Een 23 jarige met verlatingsangst dat zich uitte in een jaloezieprobleem. En vanwege het feit dat ik in het enneagram een type 4 blijk te zijn, ook nog eens een 23 jarige die zich al te gemakkelijk afgewezen voelde. Het was lastig (een understatement) voor mij, maar ook zeker voor mijn man. Door mijn gedrag was onze relatie erg onstabiel wat voor ons en de kinderen die wij kregen, geen goede basis was.

Gelukkig besloten we samen al snel dat het goed zou zijn hulp te zoeken en even zo gelukkig kon ik al snel bij een psychiater van de GGZ (destijds Riagg) terecht. Meneer van Os heeft mij goed en prettig geholpen en na de kortdurende therapie begreep ik zelf dat er nog veel moest gebeuren voordat ik van die nare gevoelens, en het gedrag dat het met zich meebracht, af zou zijn. Omdat ik al een dagboek bijhield (ik voel me heel prettig bij schrijven) heb ik er daarnaast een zelfhulpschrift bijgenomen en alles gelezen wat ik te pakken kon krijgen over hoe het brein werkt, in bladen als Psychologie maar ook Flow en Happinez, bijlagen van de Volkskrant en Trouw en voor mij leesbare boeken daarover.

Om mij heen hoor en zie ik mensen die problemen hebben met gevoelens die ik van mezelf, van vroeger, herken. Wat er tegenwoordig bijkomt is de social media waar veel mensen elke gebeurtenis ten toon spreiden die ze meemaken. Het ziet er in de eerste plaats allemaal mooi en gelukkig uit (soms is dat maar een deel van het hele verhaal) en in de tweede plaats laat het mensen zien die erbij betrokken waren. Voor degene die dat wil, is het helemaal prima. Voor degene die daaruit conclusies kan trekken, is het niet altijd prima…maar dat is aan haar of hemzelf.

Ik weet het verschil van leven met een zwaar gemoed, door jaloezie of misschien alleen maar een gevoel dat je iemand heel erg benijdt, en het gevoel me regelmatig afgewezen te voelen enerzijds, en een leven waarbij ik 95% van de tijd vrij ben van die nare gevoelens anderzijds.

Als je nare gevoelens hebt, zoek dan hulp. Het helpt al om er met iemand over te praten die je vertrouwt. Wees ook kritisch naar jezelf. Dat heb ik op die lange weg om die nare gevoelens kwijt te raken geleerd. Het belang van kritisch kijken naar mezelf en me afvragen waarom ik die gevoelens had, heeft mij geholpen om veel lichter door het leven te gaan.

Doe het maar…voor jezelf.