Onze beide kinderen zouden geboren worden op Valentijnsdag. Omdat de oudste acht dagen te vroeg werd geboren en de jongste daadwerkelijk op die dag kwam, zijn ze dicht ‘op elkaar’ jarig. Jarenlang vierden wij een week na elkaar twee soortgelijke verjaardagen waarbij familie, wanneer ze een dag niet konden komen, altijd een tweede kans had. Maar de meesten kwamen gewoon twee keer en dat was reuzegezellig.

In hun tienertijd, ze schelen drie jaar en zijn dus jarenlang samen tieners geweest, vond de jongste alle aandacht alleen voor haar op een verjaardag wat overweldigend, en vierde graag haar verjaardag samen met haar zus. Dat waren ook geweldige, heel drukke verjaardagen omdat ook hun vrienden en vriendinnen op die dag kwamen meevieren.

Dit alles veranderde toen ze ouder werden en niet langer thuis woonden. Ze kwamen ver uit elkaar te wonen en ik weet dat ze hun best doen elkaars verjaardagen mee te vieren. En meestal lukt dit. Wij zijn er altijd bij op hun verjaardagen, zelfs als dat, in het geval van hun vader, door werk maar heel even kan zijn.

Ik ben altijd al een brievenschrijver geweest en op een dag begon ik de meisjes voor hun verjaardag een brief te schrijven. In de brief schrijf ik een felicitatie en spreek mijn bewondering en liefde voor hen uit. Verder schrijf ik iets over de omstandigheden waaronder zij en wij het afgelopen jaar hebben geleefd. Ik zeg ook meestal iets over hun kinderen, die ook alweer een jaar ouder zijn geworden. De brief krijgen ze, samen met de kaart en de cadeautjes, op hun verjaardag overhandigd.

Toen kwam er een jaar dat ik het in die maand zo druk had met studie dat ik nergens anders tijd voor had. Misschien was het niet perse tijd als wel spanning wat me belemmerde, vanwege de enige pitch die ik in mijn leven deed. De brieven schoten erbij in wat ik, me verontschuldigend, op hun verjaardag vertelde. Stiekem dacht ik: ‘Ach, zo’n brief, die schrijf ik ze op andere tijden ook wel,’.

Een paar weken later kreeg ik van onze jongste dochter een brief waarin ze schreef dat ze het heel jammer vond dat ik dit jaar geen verjaardagsbrieven had geschreven.

Voor haar was het altijd een herinnering aan het jaar dat zij net had afgesloten. Ze bleek dat erg te waarderen en ik vond het heel prettig dat te lezen. Natuurlijk schreef ik ze beiden alsnog een verlate verjaardagsbrief en zal dat dus altijd blijven doen.