Soms word ik geraakt door een zin in een liedje, dat het dan voor mij heel speciaal maakt. In 2000 zat ik een jaar op zangles en had voor de ‘uitvoering’ al het liedje Desperado gekozen van de Eagles, toen mijn aandacht werd getrokken door de zin  ‘They said, I bet, they’ll never make it’ in Shania Twains ‘You’re still the one’ uit 1999. Ik vind het een prachtig nummer en besloot dat te zingen op die muziekschool avond.

Destijds was het voor Shania Twain en haar man een soort statement. Hij was 17 jaar ouder dan zij en critici dachten dat zij hem ‘gebruikte’ voor haar carrière. Maar zij hield oprecht van hem en zo kwam dit lied tot stand.

Bij ons was dat een beetje anders. Wij waren jong en trouwden, nadat ik uit een mislukt huwelijk van een jaar was gestapt. Dat mijn liefste een jaar later met mij ons huwelijk aanging vond menigeen onbegrijpelijk. Misschien spraken ze het, vertaald, wel net zo uit als in het liedje…en ergens begreep ik het wel.

Voor de mooie en geweldige zangeres liep het jaren later alsnog stuk. Haar man verliet haar voor haar beste vriendin rond de tijd dat zij, als gevolg van een tekenbeet, de ziekte van Lyme had opgelopen. Zij vond later weer het geluk, en trouwde, met de man die door deze vriendin was verlaten. En zo liep het voor de zangeres alsnog goed af.

‘We’re still together, still going strong’ is ook een zin uit dat liedje en na bijna 42 jaar samen kun je dat over ons zeggen. Doordat we nog redelijk jong waren, en de korte tijd dat we elkaar kenden toen wij al ouders werden, ging onze relatie vanaf het begin niet persé van een leien dakje. Dat we in alles van elkaar verschillen is nu een voordeel, maar in onze ontwikkeling samen is het een flinke verstoring geweest.

De liefde was er vanaf het begin, dat weet ik zeker. En voor mij blijft gelden: ‘You’re still the one I run to. The one that I belong to, you’re still (and always will be) the one I want for life. You’re still the one that I love, the only one I dream of. You’re still the one I kiss goodnight.’

En: ‘I’m so glad we made it, look how far we’ve come my baby…’