‘Fascinerend wel, hoe dezelfde persoon door twee mensen compleet anders waargenomen wordt’. Dit is een introductie van een bijdrage op LinkedIn. Ik denk dat een persoon door veel mensen compleet anders wordt waargenomen.

Als ik met mijn familie ben dan ben ik altijd op mijn gemak. Ik ben van jongs af aan met hen opgegroeid, in hetzelfde huis en we hebben dezelfde genen. We spreken elkaars taal, we hebben elkaars lichaamstaal leren lezen en we zijn door dezelfde ouders opgevoed. Bij hen voel ik me altijd veilig omdat ik weet dat ze mij kennen en ik weet wie zij zijn. Ik praat meestal honderduit omdat ik weet dat we in elkaar geïnteresseerd zijn.

Bij mijn gezin ben ik bijna altijd op mijn gemak. Mijn liefste en ik zijn nooit boos op elkaar maar we kunnen elkaar (bij uitzondering) wel frustreren. Ik raak dan enorm overstuur en ga heel nare dingen denken en soms ook zeggen. Tegen een lieve vriendin van ons heb ik wel eens gezegd dat ‘ze ons dan niet herkent’ omdat zij ons alleen van onze lieve, aardige kant kent. Dat geldt denk ik voor al onze vrienden. Omdat hij, mijn liefste, het dichtst bij mij staat is hij ook degene die mij het meeste raakt en dat is denk ik heel logisch. En natuurlijk beïnvloedt op zo’n moment mijn gedrag ook dat van hem. En toch weet ik, ook dan, hoeveel ik van hem hou, dat doet daar niets aan af.

Op onze kinderen en kleinkinderen zou ik nooit boos kunnen zijn. Ik hou van hen onvoorwaardelijk. Ze kunnen wel eens dingen doen of zeggen waar ik verdrietig om ben, heel even, maar dan realiseer ik me dat ze het niet doen uit boze opzet of om mij verdrietig te maken en dat maakt het weer goed. Ik voel me tegenover hen wel eens schuldig omdat ik, hoe dan ook, met hen fouten heb gemaakt tijdens hun opvoeding. Net als iedereen, opvoeden kun je niet doen zonder fouten te maken en het is goed wanneer je daar dan gewoon voor uit kunt komen.

En met anderen? Ik ben in mijn jongere jaren vaak onzeker geweest in gezelschap van anderen en ook later nog wel. Natuurlijk doet dat iets met mijn gedrag. Mensen interpreteren dat dan volgens hun eigen normen of hebben er hun eigen gedachten over. Of ze me dan wel of niet aardig vonden is voor mij nooit belangrijk geweest en kan dat ook niet worden. Wat ik wel belangrijk vind is dat ze weten dat het oprecht is. Ik ‘doe’ niet zo maar ik ‘ben’ op dat moment zo en wanneer iemand zich daar iets bij afvraagt is het handig daar even naar te vragen.

Dus zo…ik vraag me wel eens af hoe mensen tegen mij aankijken. En hoe ik andere mensen zie? Ik vind niet meer snel iets negatief aan iemand, omdat ik inmiddels weet dat ieder mens meer is dan wat je van hem of haar ziet. En ik begrijp dat ieder huis zijn kruisje heeft, en dat kan ook iets doen met het gedrag van mensen.