In Tijdsgeest van 9 maart jl. lees ik een artikel over ‘huizen nodig voor nieuwe singles’. Op de poster die ik in 2020 maakte over scheidingen, de gevolgen daarvan en hoe die mogelijk te voorkomen, schreef ik al over de ‘huizen die minder nodig zullen zijn’ wanneer veel scheidingen kunnen worden voorkomen.

In het eerste interview vertelt een meneer die ‘tien jaar geleden voor de liefde is weggegaan uit Groningen’ dat hij graag zijn jongste kinderen een stabiel thuis wil bieden. Het ontbreken van eigen woonruimte belemmert die wens.

Een aantal jaren geleden, toen ik werkte met ouders van jonge kinderen, hoorde ik een verhaal van een dame die in het noorden woont en elk weekend haar kind naar Utrecht rijdt. Hij brengt daar de weekenden met zijn vader en zijn vaders nieuwe gezin door. Door de week woont hij bij zijn moeder en haar nieuwe gezin. Vader en moeder zijn niet ‘on speaking terms’, een situatie die het voor de heen en weer reizende jongen ook niet stabiel maakt.

Het artikel opent met: Vrijwel niemand die gaat samenwonen denkt eraan dat de relatie ook op de klippen kan lopen. Gelukkig maar, anders zouden veel minder mensen er mogelijk aan durven te beginnen.

Ondertussen vraag ik me af hoe mensen denken die een nieuwe relatie beginnen in een heel ander deel van het land dan waar ze tot dan toe woonden. Jonge kinderen worden in veel gevallen meegenomen naar die heel andere plek, ofwel ze worden elke week (of in een andere frequentie) naar die heel andere plek gebracht, of de relatie met de ouder waar ze dan niet meer dichtbij wonen wordt verbroken. En dat geeft kinderen ook geen stabiel thuis.

Bij minder scheidingen zijn minder huizen nodig en bij minder scheidingen zullen er meer stabiele thuissituaties zijn voor meer kinderen. Natuurlijk is een huis daarbij heel belangrijk maar de relatie van de ouders, ook wanneer ze niet meer bij elkaar wonen, is misschien nog wel belangrijker.

De meneer die Groningen verruilde voor het westen lukt het maar niet om het huis, dat ze samen deelden, te verkopen en met zijn ex tot een ouderschapsregeling te komen. Dat is volgens mij de reden dat niet alleen zijn kinderen, maar ook hijzelf ‘uiteindelijk de dupe van dit alles’ is geworden.