Manifesteren, voor mij heeft dat woord te maken met ‘duidelijk maken’ of misschien zelfs ‘een statement maken’.

In het artikel Gouden Bergen in de Linda van januari 2024 lees ik dit woord in relatie tot het universum. Je hebt een wens en ‘Die wens stuur (manifesteer) je naar het universum waar 24/7 een oneindige oceaan aan energiegolven rondkolkt. Ja, ook de jouwe. Pak je dit goed aan, door constant positief te denken en verantwoordelijkheid te nemen voor je levenswandel, dan zul je krijgen wat je wilt.’

Vervolgens wordt in drieënhalve pagina uitgelegd hoe en waarom dit belachelijk is. Er wordt gesproken over cursussen die veel geld kosten, onder anderen bij een ander blad, de Happinez, over edelstenen waaraan kwaliteiten worden toegeschreven, over coaches ‘-een vrij beroep dat iedereen mag uitvoeren zonder enige vorm van opleiding of ervaring-‘. Met woorden als ‘hocus pocus’ en ‘hallootjes’ en ‘potentiële vip-manifestatiejunk’.

Het is een trend en dus zijn er steeds meer mensen, coaches, die zich ermee bezig houden. Er wordt gesproken over een verdienmodel en dat is bij alles, ook een blad als Linda, aan de orde. En voor de mensen die zich met een dergelijke trend, en de daarmee gepaard gaande coaches inlaten is het een keuze, een verantwoordelijkheid die zij nemen. Niemand dwingt ze ertoe.

Bij elk coachgebeuren (ik ben zelf NLP coach, met certificaat) en elke therapie is het belangrijkste dat er een klik is, een gevoel dat het klopt tussen de coach of therapeut en de cliënt. Verder is het belangrijk dat je de juiste vorm zoekt van hulp. De auteur van het stuk die een rijbewijs wil halen en haar angst voor de snelweg wil overwinnen kan daarvoor misschien beter een goede rijschool zoeken dan er naar een manifestatiecoach voor te gaan, maar het is aan haar wat ze kiest.

In het einde van het stuk staat: Niet (om)dat het universum zich iets aan jou gelegen laat liggen…ik zou dat niet zo snel zeggen. Ik wenste ons ooit een klein stukje grond aan het Paterswoldse meer en daar staat sinds 14 jaar ook het tinyhouse op, dat ik ons ooit heb gewenst, in plaats van de oude caravan die er stond toen we het kochten. Ik wenste ons een kleiner huis in dezelfde straat in het centrum van de stad. Het duurde acht jaar maar daarna woonden we er 9 jaar met veel plezier. Ik wenste me weer een goede baan, nadat ik 7 jaar bijna volledig thuis was geweest om voor de kinderen te zorgen. En ik kreeg de baan waarmee ik voor de, nu schoolgaande, kinderen kon blijven zorgen en kon studeren. Ik geloof er dus wel in.

Deze manifestatietrend zal, net als alle trends, ook weer overgaan en zoals ook in het stuk staat, het zal bijna nooit de quick fix zijn die mensen willen. Nare dingen kunnen ons overkomen, en ons eigen gevoel beïnvloeden is het enige dat echt kan. Welke keuze we ook maken, daar kunnen we zelf verantwoordelijkheid voor nemen.