We leven met ons allen in een klein landje waarin één van de stelregels is: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik begrijp heel goed wat met deze regel wordt bedoeld, maar ik vind het een beetje moeilijk om te bepalen wat dan ‘gewoon’ is.

Volgens mij ben ik over het algemeen een redelijk ‘gewoon’ mens. Ik volg de verkeersregels en de sociale regels voor zover ik die ken en als ik me daar niet zeker over voel dan volg ik degene met wie ik ben. Ik betaal gewoon mijn boodschappen, ik volg een beetje het nieuws, ik maak me soms druk en soms niet, zo dus ongeveer.

Waarin ik misschien een beetje afwijk is dat ik veel meer dan gemiddeld lees, altijd een paar boeken tegelijk en veel tijdschriften, van de Flow tot aan de Libelle en Volkskrant Magazine en alles wat ik verder in handen krijg.

Ik mag op mijn 65^ste nog heel graag dansen en ik hou zoveel van zingen dat ik dat elke dag doe. Een dag niet gezongen is voor mij een dag niet geleefd en het handige is dat ik dat altijd en overal, geheel in mijn eentje, kan doen. Voor mij is dit dus ‘gewoon’.

Vandaag was ik alleen in ons nieuwe huis. Het is het 7^de huis waarin we samen gaan wonen. Het is echter het eerste huis waar ik echt een aandeel heb in het opknappen en klaarmaken ervan. Ik heb van huis uit niets geleerd op dat gebied. Er waren bij ons thuis altijd veel mensen vanwege ons grote gezin en het feit dat ik één van de jongeren ben zal daar ook een rol in gespeeld hebben.

Ik begon met het gronden van raamkozijnen, dan zou één van de anderen het verder afwerken. Op een dag was alles gegrond en moest er nog wel een raamkozijn afgewerkt worden. ‘Gewoon doen,’ zei mijn man, ‘wat kan er gebeuren,’. En dus deed ik gewoon. En het ging goed. Toen zag ik de losse plintjes en begon die te plakken, en dat ging ook goed. Het volgende waren twee lambriseringen die ik graag wilde op de plekken waar twee radiatoren waren weg gehaald. We bedachten de constructie, kochten de onderdelen en plaatsten het samen. En het verven daarvan…dat deed ik. En nu weet ik: gewoon doen, zoals ik mijn kinderen heb horen zeggen: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan,’. Zelfs op mijn 65^ste, in ons 7^de huis. Gewoon doen!