Het is al meer dan tien jaar geleden dat ik stopte met werken op school. Het was nog vrij nieuw dat (bijna) alle leerlingen een telefoon hadden. Het irritante: ‘Wil je je telefoon in de tas stoppen? En dat geldt ook voor jou en ook voor jou,’. ‘Denk je dat jij je telefoon niet hoeft op te bergen als ik het tegen hem, hem en haar zeg?’ begon toen ongeveer. Ik vond het irritant dat steeds meer te moeten zeggen. De leerlingen ongetwijfeld om het te moeten aanhoren.

Steeds vaker kreeg ik leerlingen in de les die eruit zagen alsof ze die nacht niet hadden geslapen. En vaak was dat ook zo. Als we erover in gesprek kwamen bleek soms de telefoon ‘de boosdoener’. Ze konden er niet toe komen deze weg te leggen wanneer het tijd was om te gaan slapen. En door meldingen op de verschillende apps bleven, of werden ze wakker om toch even te kijken wat er aan de hand was.

Ik ben al vroeg gestopt met les geven mede door die ontwikkeling. Ik kon onder die omstandigheden mijn werk niet doen en ik vond het toen al verschrikkelijk om te zien dat zoiets als een telefoon iemands leven kon beheersen.

Tegenwoordig zie ik kleine kinderen die zoet worden gehouden met de telefoon van mamma omdat die anders niet kan doen wat ze op dat moment moet of wil doen. Dat is prima, mits het gebeurt wanneer het echt niet anders kan. Maar ik weet dat er kleine kinderen zijn die langdurig per dag zo worden ‘zoet gehouden’. En dat is echt niet prima.

Vroeger speelden kinderen veel buiten in hun vrije tijd en meestal samen. Ik begrijp dat gamen, samen met je vrienden, een soortgelijk gebeuren is en dan vertaald naar deze ‘nieuwe’ tijd. Maar ik denk dat het ook en/en kan zijn. Gamen waarbij je langere tijd kijkt op een groot scherm vind ik nog anders dan uren turen op het kleine beeldscherm van je telefoon. Dat kan niet goed voor je zijn.

Niks moet, maar bewegen en genoeg slapen is belangrijk voor onze gezondheid. En ik begrijp heel goed dat pubers en adolescenten privacy nodig hebben, maar het is prettig wanneer ze daarnaast deel uit blijven maken van het gezinsleven.

Ik ben blij dat wij vroeger ‘Baantjer’ hadden en ‘Friends’ en dat we dat gewoon één keer in de week met elkaar konden kijken. Nu kunnen we alles zien op tijden die ons allemaal uitkomt. Laten we dat dan geregeld samen doen, dat is echt veel beter dan dat we ieder voor zich op ons eigen kleine schermpje turen.

En…ouderen…ouders…ook in deze zijn wij het die daarbij het goede voorbeeld ‘moeten’ geven.