Een aantal jaren geleden, voor de coronatijd, nodigde ik bij ons familie, vrienden en bekenden uit voor wat ik hoogdravend noemde mijn ‘vrijdagavond diner’. Op ons mooiste servies serveerden we een eenvoudig voorafje (meestal een schijf honingmeloen met serranoham), een hoofdmaaltijd van lamsvlees met opgebakken aardappelen en salade, een nagerechtje (vaak griekse yoghurt met honing en hazelnoten). Mijn man zorgde voor de drankjes en we sloten af met thee of koffie en bonbons en/of andere chocolade.

Na de maaltijd vroeg ik dan de gasten iets in mijn gastenboekje te willen schrijven en dat zijn heel dierbare en tastbare herinneringen geworden. Wanneer ik door die boekjes blader komen de verhalen en gesprekken terug en weet ik weer precies wat zo bijzonder was aan die mooie avondjes.

Door corona kwam de klad erin en zo is het lang gebleven.

Toen we, in ons nieuwe appartement, onze eerste gasten kregen die bleven eten maakte ik (vanwege het weer) mijn favoriete stamppot en dat was weer zo’n leuke avond dat we besloten met regelmaat dit te herhalen. We eten weer van ons mooie servies en breidden uit naar twee stampotten zodat onze gasten kunnen kiezen. Ook in het vlees hebben ze een keuze en toen we een vegetarisch etende gast kregen zorgde mijn man ervoor, dat er voor haar ook wat te kiezen viel.

Het dessert kan variëren maar zal er altijd zijn en ook de afsluiting met koffie, thee en chocolade zal een vaste waarde blijven.

Mijn man zegt altijd: ‘Eten moeten we toch,’ en al denk ik al kokende steeds weer: als ik het maar goed voor elkaar krijg…en op tijd, de dieper gaande gesprekken die we op deze avondjes met elkaar voeren zijn mij enorm dierbaar. Die krijg je niet in een groter gezelschap of ergens in een willekeurig restaurant.

Vrijdagavond diner, zondagavondstamppotten, het gaat helemaal niet om het eten. Het samenzijn, de gezelligheid en vriendschap delen is waar het om gaat en wie weet ga ik ook het gastenboekje weer in ere herstellen.