In Volkskrant Magazine van 17 mei 2025 lees ik een artikel met de kop ‘Kinderen krijgen is een vorm van luxe’. Een essay over ‘uitstelgedrag’.

Een van de verhalen gaat over een Amsterdamse dame van 40 die steeds van haar vriend geen uitsluitsel kreeg of hij wel of geen kinderen wilde. Ze had graag op haar 38^ste haar eerste kind willen hebben. Toen het zover was hadden ze nog geen kind en wilde hij ook echt geen vader worden. In ieder geval toen nog niet.

Wat volgde was een scheiding, een gebroken hart, hormonen spuiten en eitjes laten invriezen, een kostenpost van 10.000 euro en dat gaat dan alleen ‘nog maar’ over geld. Inseminatie lukte niet en inmiddels zitten zij en haar donor in een ivf-traject.

Ik lees in het artikel (en ik denk dat dit al heel lang bekend is) dat rond het 37^ste levensjaar de eicelvoorraad van een vrouw al met 90% is geslonken. Waarom dan toch zo lang wachten met het krijgen van kinderen?

Financiële zekerheid wordt in het artikel als eerste voorwaarde genoemd. Lastig omdat het tegenwoordig steeds langer duurt voordat mensen een vast contract en een koophuis hebben. In de romantische liefde blijkt het moeilijk de zorg fiftyfifty te verdelen en blijken koppels ‘bang voor de druk die een kind op hun relatie legt’. Het artikel vervolgt met: We zouden mede daarom alternatieve gezinsvormen meer moeten steunen. Nu worden alleenstaande ouders, co-ouders en lhbti-gezinnen nog vaak gediscrimineerd.

Ik vraag me dan af of er ook veel alleenstaande mannen zijn met een kinderwens. Wanneer die gekoppeld kunnen worden aan een alleenstaande vrouw met een kinderwens is er volgens mij een groot probleem minder. Natuurlijk moet er goed worden onderzocht welke potentiële vader past bij welke potentiële moeder. Er moet minstens een vriendschapsrelatie kunnen ontstaan. Uitgangspunt is dan de kinderwens en de zorg en financiën worden in ieder geval fiftyfifty gedaan. Voor een scheiding hoeft niet te worden gevreesd want dat is niet aan de orde.

Ik weet, en daar wordt ook over gesproken in het artikel, dat er stellen zijn van hetzelfde geslacht die een kindje (en soms meer) krijgen met een persoon van het andere geslacht.

Maar het zou toch ook één op één kunnen? In een heel mooi scenario zou de romantische liefde kunnen volgen en dat hoeft niet ‘samenwonend’ te zijn.

Een alleenstaande man en een alleenstaande vrouw die allebei een grote kinderwens hebben, die allebei bij het kind of de kinderen betrokken zijn en blijven. Een goed ouderschapsplan en een regelmatige ‘APK’ van de ouders over het welzijn van hun kind(eren) en elkaar. Twee families die als ‘village to raise a child’ kunnen dienen. Hoe zou dat niet goed voor een kind kunnen zijn?