Op zoek naar een andere CD vind ik de enige opname (ooit door één van mijn broers vanaf cassettebandje op CD gezet) van een miniconcert van de band, waarin ik mijn man leerde kennen. Het is een slechte opname, want 43 jaar oud en geluidstechnisch toen al slecht opgenomen, maar heel leuk om terug te horen.

Ik had met een collega een jaar op een koor gezeten toen dat koor ophield, en mijn collega en ik nog lang niet klaar waren met zingen. Zij was toen 35 en ik net 23. Bij het bedrijf waar wij werkten hadden we een jonge collega, die ervan hoorde en ons vroeg of we er misschien belangstelling voor hadden om een coverband te beginnen. Hij speelde gitaar en had een vriend die ook gitaar speelde en zong. De vriend met wie ik nu al 42 jaar getrouwd ben.

Dat was het begin van het mooiste avontuur dat ik ooit heb beleefd. Wij begonnen een band. Mijn zus had een vriend die drums speelde en zo begonnen wij, nog zonder bassist. Ons repertoire bestond uit jaren 70 en 80 muziek.

Mijn vrouwelijke collega en ik verzorgden de meeste zangpartijen en de liedjes die om een mannenstem vroegen werden gezongen door Peter, die wij hadden gebombardeerd tot ‘leader of the band’. Het eerste liedje dat wij dames instudeerden was ‘Killing me softly’ van Roberta Flack. Ik zing dit lied graag tot op de dag van vandaag. Ik heb me ooit laten vertellen dat Lori Lieberman het schreef nadat ze een optreden had bijgewoond van Don McLean. ‘The River’ van Bruce Springsteen was ook een van de eerste nummers die we repeteerden en ik heb heel lang Peters stem het horen zingen in mijn hoofd wanneer ik aan het nummer dacht.

De Nederlandse liedjes, van Doe Maar, Het Goede Doel en een zelfgeschreven nummer vormden steevast het slotstuk van ons optreden en ik vond dat die er altijd goed ‘uitkwamen’. Ik was hevig verliefd en ik vond het geweldig wanneer Peter niet zong ‘…’t is wel een beetje raar, 32 jaar, trillend op mijn benen…’ maar in plaats van 32 zong 22 jaar, wat toen zijn leeftijd was.

Toen de bassist er net was bijgekomen werden we gevraagd voor het opgenomen miniconcert. Met twee andere bands traden we op in Centrum Noord in de stad. We hadden allen ons eigen publiek meegenomen en het is het meest professionele dat we met deze band hebben gedaan.

Ik hou nog steeds van zingen en het liefst op een podium, in een microfoon. Als er ergens karaoke is dan sta ik, als het even kan, als eerste op het podium en dat neemt altijd wat schroom weg van anderen die ook willen zingen maar vaak over een drempeltje heen moeten.

Ik zal zingen zolang ik leef en met mijn liefste samenblijven zolang ik leef, dus mijn mooiste avontuur duurt nog steeds voort.