Op de cover van de Linda van April 2025 zie ik vijf mooie, allen landelijk bekende, dames. Het thema van dit nummer is ‘strak vel of naturel’ en wordt in verschillende interviews met oude(re) en heel jonge dames, meisjes nog, uitvoerig belicht.

In de editorial van dit nummer schrijft Linda eerst over de redenen waarom zij ‘ingrepen’ heeft laten doen. Behalve het corrigeren van haar flaporen begrijp ik het niet zo goed want ik vond haar juist altijd al een mooie vrouw. Maar zijzelf vond dat niet (meer) en dan begrijp ik heel goed dat je daar wat aan wilt laten doen.

Zelf ben ik, zoals Lale Gül het verwoordt een van de: ‘…vrouwen die helemaal niks laten doen, niet van de make-up zijn en hooguit Nivea smeren.’ Ik ben het dan weer wel in de variant van Romana Vrede die zegt: ‘…verzorg ik me gek: al twintig (ik 42) jaar maak ik elke ochtend en avond mijn gezicht schoon en gebruik ik serum (soms), dag- en nachtcrème en oliën (ik niet).’

Ik maakte me toen ik jong was wel op met rouge, lippenstift (ging altijd op mijn tanden zitten) en soms oogschaduw. Tot ik op een moment dacht: ‘Mijn man maakt zich nooit op en ik vind hem hartstikke mooi.’ Ik geloof dat dat het moment was dat ik ermee ben gestopt en ik kan me niet heugen dat het, behalve verminderde ergernis bij mezelf, enige gevolgen had.

Ik vind soms ook dat een vrouw van wat ze heeft laten doen, niet mooier is geworden. Ik vond meestal betreffende vrouwen naturel al heel mooi of misschien wel mooier. Maar dat is niet waar het om gaat. Het gaat erom hoe zij zich voelen en wat zij willen.

Ik vind het wel stoer en ook heel eerlijk dat Lale Gül zegt dat ze eigenlijk spijt heeft van alles wat ze heeft laten doen. En heel spijtig voor haar dat het niet ongedaan kan worden gemaakt, zonder gevolgen.

Lale zegt: ‘…de samenleving oordeelt aan de hand van uiterlijk,’ en ik denk dat Linda, met wat zij zegt in haar editorial, gelijkt heeft met het benoemen van ‘de wereld waarin ze werkt’. In de winkels en de scholen waarop ik heb gewerkt heeft nooit iemand iets gevonden van hoe ik eruitzag. Als BN’er word je in deze social mediatijd keihard beoordeeld. Dat is wat er echt mis is, niet hoe iemand verkiest eruit te zien.

Dus is dit Mijn kop Mijn keus en mag eenieder ervan vinden wat hij vindt. En ikzelf? Als ik ’s morgens in de spiegel kijk glimlach ik naar mezelf en dan denk ik: 66…kan best zo.

‘Mamma,’ zei mijn dochter, ‘je moet elke week een blog schrijven,’. Ik was in januari 2015 begonnen met het schrijven van wat ik noem mijn Prille-ouder blogs. Ik deed dit nadat ik 15 jaar op een MBO had lesgegeven en leerlingbegeleider was geweest. In die 15 jaar was het mij opgevallen hoeveel kinderen geen of een slecht contact hadden met hun vader. Kinderen uit gebroken gezinnen.

Mijn plan was om te schrijven over relaties, kinderen, gezinnen en communicatie omdat ik denk dat elke relatie, liefdes of anderszins, een goede communicatie nodig heeft. Wat dat inhoudt zou ik al schrijvende onderzoeken. Prille of aanstaande ouders hoopte ik bewuster te kunnen maken van het ouderschap en functioneren van een relatie en een gezin. Ik vind het nog steeds een gemiste kans dat niet iedereen bij ‘de geboorte van het gezin’ een oudercursus wordt aangeboden. In mijn beleving is het ouderschap een van de mooiste, maar ook een van de moeilijkste ‘rollen’ die een mens in zijn leven op zich kan nemen.

In augustus 2018 had ik precies 4 blogs geschreven. Dat was het moment waarop mijn dochter dat zei. ‘Schrijven,’ zei ze, ‘is meters maken,’ en ze leerde mij gaandeweg over, wat zij noemde of misschien wel zo heet, ‘kill your darlings’. Het verwijderen van zinnen of zinsdelen die overbodig zijn voor het verhaal.

Ik heb in de afgelopen jaren veel geschreven over de onderwerpen waarmee ik oorspronkelijk begon. Ik lees veel en er is veel te schrijven over kinderen die op verschillende manieren ‘in de knel’ zitten. Het lezen over en beschrijven van verschillende aspecten betreffende relaties zal mij altijd blijven boeien. Juist omdat het niet gemakkelijk is een relatie goed te hebben en te houden. Voor sommige mensen is het zelfs moeilijk om een relatie te krijgen. Voor deze mensen is het misschien goed om te weten dat een relatie begint bij de relatie die je hebt met jezelf.

Over communicatie kan ik eindeloos nadenken omdat daar zoveel mee valt en staat. Ik ben over mijn eigen communicatie, wanneer mijn emoties daarbij een rol spelen, soms echt ontevreden en hoewel ik me daar altijd van bewust ben, kan ik dat toch niet veranderen. Je kunt het ook passie noemen bij onderwerpen die mij aan het hart gaan, maar ik weet dat het overweldigend kan zijn.

Gaandeweg ben ik ook over andere maatschappelijke onderwerpen gaan schrijven. Vaak naar aanleiding van artikelen die ik lees in kranten of opiniebladen, of over wat ik lees op LinkedIn. En soms schrijf ik over mijn eigen leven, vaak in relatie tot mijn gezin. Wat ik meemaak maken veel andere mensen ook mee en ik vind het leuk om daarover te lezen en te schrijven.

Ik ben blij met de opmerking van mijn dochter destijds. Ik heb sinds augustus 2018 elke week geschreven. Meer dan 350 blogs inmiddels. Ik krijg niet veel reacties, maar dat vind ik niet erg. Schrijven doe ik toch wel en ik ben blij met de ontwikkeling die ik daarmee heb doorgemaakt. En elke mens die ik weet te bereiken is er toch één.

Ik was een angstig, verlegen meisje dat zich moeilijk kon verbinden met andere mensen. Echte vriendinnetjes had ik niet. In de klas kon ik me wel heerlijk verschuilen in die grote groep kinderen. Daarbuiten was elk moment voor mij hangen en wurgen. Na de laatste schoolbel kon ik gelukkig vluchten naar huis en weer opgaan in ons grote gezin.

Ik was ook een dromer. Zeker de eerste dertien jaar van mijn leven bracht ik (dag)dromend door. Vlak voor mijn dertiende verjaardag werden mijn oren wakker gezongen door The New Seekers. Zij bepaalden voor altijd mijn keuze voor muziek en openden tegelijk mijn oren voor de wereld om me heen. Eve en Peter, mijn idolen in de band, werden mijn eerste rolmodellen en zij hebben medebepaald hoe mijn leven verder zou verlopen.

Verder ben ik altijd een lezer geweest. Mijn eerste meisjesboeken heb ik stukgelezen omdat in dat grote gezin geen plaats was voor ‘veel’ maar wel oog was voor ‘wat’. De Dorientje Omnibus die ik ooit kreeg voor Sinterklaas waren dan ook drie boeken uit de reeks van mijn stukgelezen serie die ik erfde uit een doos met afgeschreven bibliotheekboeken.

Ik werd een tamelijk jonge moeder. Niet qua biologische maar wel qua innerlijke leeftijd. Ik was nog geen 25 maar in mijn hartje kwam ik nog niet veel verder dan menig andere net twintiger. Met mijn man, die ik toen nog geen twee jaar kende, was ik met een heel nieuwe wereld in contact gekomen. Het gestructureerd levende, kleine gezin waaruit hij kwam was precies het tegenovergestelde van het drukke, grote en chaotisch levende gezin waar ik uit kwam. Mijn heel sterke wens om per se bij hem te zijn heeft mijzelf toen verbaasd, maar ik kon niet anders. Toen wij wisten dat ons eerste kindje aanstaande was wilden wij beiden ook niet anders. Dit kindje was van ons en wij gingen voor haar zorgen. Zo goed en zo kwaad als we toen konden.

Het was in die tijd dat ik een exemplaar in handen kreeg van Dr. Wayne Dyers’ ‘Niet morgen maar nu’. Het was het eerste spirituele boek dat ik ooit las. Het eerste boek dat mij op het spoor bracht van de gedachten die een mens kan hebben en de invloed van die gedachten op die persoon. Met de gedachten waarmee ik worstelde: ik kan niks, ik ben niet goed genoeg, mijn man geeft anderen de aandacht waarnaar ik hunker, ik moet voor altijd dankbaar zijn voor wat ik krijg, ik heb altijd precies niet wat ik heel graag wil hebben en anderen hebben dat wel (en dan heb ik het nooit over tastbare zaken), was het voor mij precies het boek dat ik toen nodig had.

Dit boek, samen met het gegeven dat een schoonzusje met ook kleine kinderen een studie frans ging doen, spoorde mij aan om mij verder te ontwikkelen en een thuisstudie HAVO Engels en Nederlands te gaan doen. Het was een eerste kleine stap naar mijn ‘bezield leven’.

Het waren relatief rustige jaren, die tussen de dood van het kleine meisje en de dood van haar toen al oude opa en oma. Ze werden nog opgeschrikt door de onverwachte dood van een ex-schoonzusje waarbij hun verdriet vooral gold de nog jongvolwassen, achtergebleven kinderen. En ook de dood van de ex-zwager op nota bene nog jongere leeftijd dan zijn vader bij zijn overlijden, deed hen opschrikken.

Het meisje had verdriet bij de dood van haar schoonouders en dat gold heel erg haar gezin en hun familie. Ze had het zo oneerlijk gevonden dat haar liefste zijn ouders al zo relatief jong moest missen. Maar hoe dat voelde, wist ze nog niet.

Natuurlijk waren ze voorbereid. Want haar moeder was 86 en dat laatste half jaar steeds weer ziek geweest. Toch kwam de dood als een dief in de nacht. Ze moet zachtjes zijn weggegleden want haar ‘Hart’, die altijd zo dicht mogelijk bij haar was, had niets gemerkt. Allemaal waren ze intens verdrietig en diep dankbaar voor wie zij was geweest. De onvoorwaardelijk liefhebbende moeder van dat heel grote gezin. De vrouw die wist te boeien met steeds dezelfde verhalen met op het eind steevast die uitbundige lach.

Haar bijzondere vader hield stand en begon zelfs zijn kinderen weer te bezoeken. Een jaar na zijn vrouw, op de dag die hij er zelf voor had uitgekozen stierf hij een natuurlijke dood. Het oude meisje, met al haar broers en zussen had daar vrede mee.

Waar ze geen vrede mee had was de ziekte die haar zusje overkwam direct na het overlijden van haar vader. De ziekte die zo agressief was dat ze al na zeven maanden aan haar graf stonden. Het was als een storm die over raasde want ook één van de broers bleek ziek te zijn voordat het zusje was overleden.

Het meisje had moeite overeind te blijven. Met de steun van haar gezin en de zorg voor haar broer kwam ze hortend en stotend de jaren door. Haar baan sneuvelde, en dat was niet erg. Het was ook in die jaren een behoorlijk storende factor geworden. Het was tijd voor iets nieuws, wat ze vond in NLP. En alsof het haar zo gegund was deed de NLP haar ook uit de omgevallen wereld krabbelen.

Haar houvast was haar gezin die haar onvoorwaardelijk steunde en begeleidde. Haar zo gunde weer echt op te krabbelen. Haar stimuleerde en motiveerde een leven op te pakken dat nu bij haar past.

Met verbazing denkt het meisje soms: ‘Het is nu twee jaar geleden dat onze lieve broer is overleden. En wij zijn er nog. We zijn er nog en we zijn samen. Er is ondertussen niemand van ons dood gegaan. Misschien mogen we nu weer verder.’ En voorzichtig, heel voorzichtig, laat het meisje de dood achter zich.

Toen het meisje jong was, hoefde ze nooit over de dood na te denken. Iedereen die haar lief en dierbaar was, was om haar heen. De dood was ver weg, een abstract begrip.

Ze was 22 toen haar oude oma overleed. Dit was de eerste keer dat ‘de dood’ voor haar daadwerkelijk iets betekende. Want oude oma was in haar leven ‘een begrip’. Oude oma woonde bij een tante waar het meisje als kind vaak had gelogeerd. Op haar negende had oma haar een gouden kruisje gegeven aan een heel fijn gouden kettinkje. Een onbegrijpelijk cadeau (voor een kind met elf broers en zussen) dat het meisje sindsdien als een kostbare schat heeft gekoesterd.

Toen haar andere oma stierf was ze ontzet en diep verdrietig. Vanwege de logeerpartijen van oma met haar opa vroeger? Door haar liefde voor de moeder van het meisje, die haar stiefdochter was? Door haar lieve, witte, stille gezicht met soms haar ‘Stan Laurel’ glimlach? Misschien door haar 4711 geur en haar koffertje onder de kapstok als ze na opa’s overlijden kwam logeren? En altijd heel lang bleef. Het meisje wist het niet. Ze wist wel dat dit haar laatste oma was en dat nu haar eigen ouders de oudste generatie waren. En misschien was dat het wel. Dat ze allemaal in de rij naar boven waren opgeschoven.

Haar verdriet viel in het niet bij het verdriet van de nog levende broers en zussen van deze lieve, oude oma. Van het jongste zusje, een fragiel oud vrouwtje dat in de kist leek te willen kruipen en zo intens verdrietig was.

Het meisje, van buiten al oud geworden, wist nog niets van dit gevoel. Van dit soort verdriet dat ze zo duidelijk had gezien bij die oude mannen en vrouwen. Maar ze was niet verbaasd, dit was hun zus, dit waren zij zelf. Het meisje keek om zich heen, naar haar eigen broers en zussen. Haar broer die werd getroost door de lieve omhelzing van zijn zusje. Haar ouders die elkaar aankeken met in hun ogen hun innige liefde en intense verdriet.

Bijna twee jaar later was daar dan dat heel grote verdriet. Het verlies van het kleine meisje dat op zo’n onbegrijpelijke wijze haar leven verloor. Ze was gewoon een beetje ziek. Een hardnekkige griep … dachten ze, tot ze opeens niet meer op haar beentjes kon staan. De dood had toen al om het hoekje gezeten. En stuurde een kleine Engel om het bengeltje te halen.

Haar ouders, het jongste zusje van het meisje, en haar man, berustten. Zo leek het althans. En het meisje dacht: ‘Hoe doe je dat?’ maar ze wilde het niet weten. Ze wil het niet want als je het weet dan heb je zoiets ergs meegemaakt. Dan weet je hoe erg het is…

Zomer 1965. Ik ben zes jaar en ga voor het eerst naar school. Ik weet niet waarom ik niet naar de kleuterschool ben geweest. Mogelijk was dat omdat we nog relatief kort in Nederland woonden. In de klas ging ik zomaar naast iemand zitten. De meeste kinderen leken wel iemand te kennen. Ik kende niemand.

In het speelkwartier krioelden alle kinderen door elkaar heen op het kleine schoolplein dat speciaal voor de eerste klassers was. Ik was daardoor gescheiden van mijn oudere broers die ook op die school zaten. Ik stond alleen tegen de muur geplakt. Er waren juffen op het plein maar niemand kwam naar mij toe. Toen de bel klonk om weer naar binnen te gaan zag ik opeens een meisje dat in de straat achter ons woonde en ik wilde graag naast haar gaan zitten…maar dat mocht niet meer. Met school en mij kwam het helemaal goed. Ik heb genoten van al mijn schooljaren maar ik moet bekennen dat ik me in de pauzes altijd een beetje verloren voelde.

Lente 1972. Ik ben nog net twaalf en wordt tijdens het songfestival van dat jaar fan van de eerste popgroep ooit die daaraan meedeed. Zij openden mijn oren voor de muziek en de liefde die ik heb voor zingen en optreden is toen ontstaan. Het was voor mij een heerlijke tijd met warme zomers en winters met sneeuw. Bijna elke dag post met knipsels en plaatjes van mijn favoriete groep omdat ik penvrienden en vriendinnen had over de hele wereld. En de muziek, die heerlijke jaren 70 muziek.

Ik vraag me wel eens af of onze kinderen hetzelfde gevoel zullen hebben bij de jaren ’90 muziek als ik heb bij de nummers uit de jaren ’70. Alex Harvey’s To make my life beautiful of Charley Rich’s Hey, did you happen to see the most beautiful girl in the world. En de disconummers waarop ik eindeloos geswingd heb. Dat jaren ’70 gevoel, kan opeens even bij mij terugkomen op de meest onverwachte momenten. Bij het horen van een liedje of wanneer ik fiets op plekken waar ik als kind veel ben geweest en oh wat zou ik graag een keer, even maar, terug willen naar die heerlijke tijd. Heel even maar…terug…naar toen.  

Ik ben een bruin persoon in wat vroeger was een land met witte mensen. Ik ben hier met mijn familie gekomen toen het land, dat door Nederland eeuwenlang is gekoloniseerd, weer vrij en zelfstandig werd. Dat ging niet zonder slag of stoot, sterker nog, dat ging met een oorlog na een oorlog.

Wij hadden geen keus omdat dit het land was waar onze voorouders oorspronkelijk vandaan kwamen. Gelukkig voor mij, want ik hou met hart en ziel van dit kleine land waar ik vanaf mijn tweede jaar heb gewoond.

Wij deden nergens moeilijk over want dat zit in onze aard. We ‘kregen’ onderdak, huisraad en kleding en hebben dat in de jaren daarna tot de laatste cent terugbetaald. We spraken al de taal omdat we dat in dat verre land ook deden, het hoorde destijds ten slotte nog bij Nederland. We namen de gebruiken van dit land over, aanpassen is ons met de paplepel ingegoten, en we voelden ons veilig en geborgen.  

Toen Nederland werk had dat niet door Nederlanders kon of wilde worden gedaan kwamen de gastarbeiders. Zij deden wel dat werk. De bedoeling was dat zij hier tijdelijk zouden zijn maar velen mochten hun familie laten overkomen, of stichtten hier met Nederlanders een gezin. De banden met hun land blijven vaak sterk, omdat ze er nog familie hebben wonen. Vele vakanties worden daar nog doorgebracht.

Nu de wereld heel onrustig is geworden en er ondanks de vele verdragen en afspraken toch weer oorlogen zijn uitgebroken wordt niet alleen Nederland, maar heel Europa overspoeld door vluchtelingen. Mensen die hier asiel aanvragen, niet op zoek naar geldelijk gewin maar naar vrede, voedsel, veiligheid en geborgenheid. Niets meer of minder dan wij, de Nederlanders die hier volgens velen ‘horen’ ook graag willen, en het geluk hebben dat al 80 jaar, sinds de laatste oorlog in ons land, te hebben.

Ik had vroeger een bedrijfsleider die aan zijn wand op kantoor een tegeltje had met de woorden: Aander lu bin ook lu. Ik heb vaak aan dat tegeltje gedacht omdat ik het zo’n grappige spreuk vind. Nu kijk ik er anders tegenaan want, als wij echt konden accepteren dat andere mensen ook mensen zijn, mensen zoals wij, dan zouden wij met deze andere mensen anders kunnen omgaan.

Mei 1975, ik ben 16 jaar en rond mijn schooltijd af met een MAVO diploma. Ik wil vakantiewerk doen maar weet niet goed hoe dat aan te pakken. Het duurt daardoor tot half Juli voordat ik de stoute schoenen aantrek en bij Albert Heijn het vakantiebaantje krijg. Mijn reden om juist bij deze winkel te solliciteren was een nieuwe groenteman die met zijn knappe uiterlijk mijn aandacht heeft getrokken.

Hij werd mijn eerste verkering, geen onverdeeld genoegen omdat ik geruchten hoorde van meisjes die met hem een ritje maakten in zijn auto. Toen ik dat met hem deelde bezwoer hij mij dat dat was voordat wij verkering kregen. Ik wilde hem dolgraag geloven en realiseerde me bovendien dat ook het begin van onze relatie was gestoeld op bedrog, omdat hij toen niet vrij was…en ik dat wist.

Ik was ontroostbaar toen hij onze relatie verbrak en stortte mij in een nieuwe relatie toen een collega, vrij snel daarna, mij bleek ‘te zien zitten’. Deze relatie had op voorhand geen kans van slagen. Ik rouwde om die ander waaraan ik met mijn bakvissenhartje zo had gehangen. Het huwelijk, dat ik toch aanging, had dan ook nooit mogen gebeuren.

En toen was daar mijn Grote Liefde. Ik was een half jaar getrouwd toen ik hem leerde kennen. Ik was net 23 geworden, een jonge 23-jarige. De scheiding was onvermijdelijk. Dat wij samen konden blijven was nog helemaal niet zeker. Maar dat dit liefde was, was voor mij duidelijk. Hoe het ook zou gaan, ik wist zeker dat voortaan alles anders zou zijn.

Na een jaar raakte ik zwanger en we trouwden. We kregen ons eerste meisje en de rest is ‘as they say’ history. Het is vandaag precies 43 jaar, een week en twee dagen geleden dat ik hem voor het eerst in de ogen keek en het is zo gelukkig dat onze liefde in die tijd alleen maar is gegroeid.

Voor de man met wie ik dat heel korte huwelijk heb gehad vind ik het fijn te weten dat hij een lieve vrouw en een mooi gezin heeft gekregen. Hoe ik dat weet? Hij en zijn gezin zijn heel goede vrienden geworden van mijn zus en haar man en ik ben daar voor beide gezinnen heel blij mee.

Dat mijn leven zo zou gaan? Nee, dat had ik als 16-jarige niet kunnen bedenken.

‘Ben je hier de 22^ste mam?’ Wanneer mijn dochter zoiets vraagt hoor ik daarin een oppasvraag. Wanneer we op 13 april mijn verjaardag vieren blijkt dit een uitnodiging voor een evenement in Zwolle, waar we Beatles liedjes gaan zingen onder leiding van twee leuke en vaardige muzikanten. Een evenement die we eerder op verschillende plekken, en in verschillende samenstellingen, hebben meegemaakt.

Muziek is in onze familie en ook in ons gezin één van de bindende factoren. Jarenlang hebben we onder de bezielende leiding van onze, helaas 10 jaar geleden overleden, broer Ruud de bandleider muziek gemaakt in zijn muziekkamer thuis en die op verschillende feestjes ten gehore mogen brengen.

Onlangs zijn we met de familie begonnen in een Karaoke café onze eigen karaoke feestjes te houden. Het is zo leuk de samenstellingen van diverse nichten en neven en ook tantes en ooms hun eigen geliefde repertoire ten gehore te zien brengen. Het brengt prachtige filmpjes op die ik soms bekijk wanneer ik even een oppeppertje nodig heb, en het is ook goed voor de saamhorigheid in onze grote familie. 

Op de bewuste 22^ste rijd ik met onze jongste dochter van Diemen naar Zwolle, terwijl uit Groningen haar zus naar ons toekomt. De kerk waar het evenement plaats vindt is aardig gevuld. We krijgen teksten uitgereikt en beginnen al snel aan With a little help from my friends, Hard days’s night en Love me do. Iedereen kent het en zingt uit volle borst mee.

Van Here comes the sun krijgen we bladmuziek en die gaan we in canon zingen. Er is een lage, een midden en een hoge versie en het publiek wordt in drieën verdeeld. Iedereen mag gaan staan bij de stem die het beste bij hem past. Aanvankelijk kies ik het midden maar sluit me uiteindelijk toch aan bij de sopranen en daarmee bij de dochters.

De gitarist speelt de mooie melodie en begeleiding van het lied terwijl zijn collega de taak van koordirigent op zich neemt en moeiteloos alle stemmen voorzingt tot elke groep die (min of meer) beheerst. Om het even te laten indalen zingen we tussendoor Obladi-oblada, She loves you en Across te universe. In de pauze krijgen we nog een drankje om onze keel te smeren en wanneer we uiteindelijk samen, in canon, Here comes the sun ten gehore brengen klinkt dat als goed genoeg ingestudeerd. En dat in die heel korte tijd.  

Blij zingen we daarna, als uitsmijter, het hele kerk/mens-verbindende All you need is love. Wat een geslaagd cadeau en zoals mijn jongste dochter zei: ‘Zo leuk dat we dit met z’n drieën hebben gedaan, mam,’ 38, 41 en 66. En daar samen zoveel plezier aan beleven. Dank dochters, jullie zijn met recht goud waard.

Ik was niet mijn moeders oogappeltje, zoals ze dat wel eens zeggen, en ze had ook geen ‘draadje’ naar mij. Ik weet wel wie dat wel waren in ons grote gezin. Was dat erg? Nee hoor, ik hield evengoed zielsveel van haar.

Nu pas, vijf of zes jaar na de start van de serie, hebben wij de serie Oogappels ‘ontdekt’. Ik had al wel begrepen dat het niet alleen over kinderen, pubers, gaat maar dat er veel meer in zit. Een groot deel van de maatschappij komt erin voorbij op een goed ‘uitgebeelde’ manier. Per aflevering wordt drie keer door de grootouders hun visie op het betreffende onderwerp gegeven. De vier gezinnen die we in de serie volgen zijn op een bijzondere manier aan elkaar verbonden. Het uitgangspunt is dat de kinderen uit die gezinnen op dezelfde middelbare school zitten.  

Merel en Erik hebben een samengesteld gezin. Merel heeft twee dochters en Erik heeft een zoon. Tim en Dina hebben ook een samengesteld gezin. Tim is de ex van Merel en heeft met haar de twee dochters en met Dina een zoon. Erik heeft meer, en meer jaren, voor de dochters van Tim gezorgd dan hijzelf. Niet in de laatste plaats omdat hij een aantal jaren niet buitenshuis heeft gewerkt. Marcel en Carola hebben een zoon en een dochter, maar de dochter is op jonge leeftijd overleden. Het gezin lijdt daar, logischerwijs, enorm onder. Tim, Marcel en Erik zijn beste vrienden. Fabie is alleen met haar twee kinderen. Hun vader is in Noorwegen achtergebleven toen Fabie met haar kinderen terug ging naar Nederland. Fabie’s zoon en Carola’s zoon zijn beste vrienden en Fabie’s dochter is stiekem verliefd op Carola’s zoon. Carola en Fabie zijn beste vriendinnen.

De uitvergrote inkijk in het leven van de vier gezinnen geeft een mooi beeld van hoe relaties kunnen zijn. Relaties tussen ouders en de pubers en tussen de pubers onderling. Het geeft ook een beeld van de relaties van de grootouders. Drie paren zijn bij elkaar en twee paren zijn gescheiden.

Merel, een geweldige rol van Malou Gorter, zou heel veel van haar kinderen, en van haar man Erik, hebben kunnen leren als ze niet zo halsstarrig zou vasthouden aan haar eigen gelijk en overtuiging. Overduidelijk komt dit door de relatie die ze had met haar eigen moeder. Het is haar stiefzoon Chris, een zeer uitgesproken persoonlijkheid met een fascinerende kledingsmaak, die haar het meest weet te raken, al botsen ze vanaf dat hij bij hun komt wonen.

De twee meisjes hebben een goede, warme, relatie met zowel hun stiefbroer als met hun halfbroer. Met hun stiefvader, een mooie rol van Ramsey Nasr, hebben ze een betere relatie dan met hun vader of met hun moeder. Hij is ook degene die echt naar ze luistert, net als naar zijn zoon, en bij wie ze oprecht altijd terecht kunnen.

We kijken meestal twee afleveringen achter elkaar en ik ben echt een fan van Erik en zijn zoon Chris en stiefdochter Hansje geworden. Als je het niet hebt gedaan, kijk dan alsnog en heb vooral compassie met Merel, want dat verdient ze wel.