We denken allebei dat het komt door de drukte met de verbouwing van ons appartementje, dat geen van ons aan een cadeautje heeft gedacht op deze dag. Hoewel, geen cadeautje? ‘We hebben een nieuw huis,’ zegt mijn lief, en dat is natuurlijk een cadeautje.

Het enige plan dat we hebben is nog wat dingen doen in ‘het huis’ en verder een taartje eten bij en met het gezin van onze oudste dochter. Met het jongere gezin in Diemen zullen we dat aankomende woensdag doen wanneer we voor het eerst sinds lang weer samen in onze loft zullen zijn.

Onze dochter appt dat ze om drie uur thuis zullen zijn en dat zij op de planning staat om bij onze neef te koken. Mijn man zegt: ‘App maar of het goed is dat we even later komen en dat wij dan wel bij onze neef zullen koken,’. Zij neemt het ons in dank af vanwege overmatige drukte in haar eigen gezin.

Het is de dag dat er een unieke mogelijkheid is om lopend over de nieuwe ringweg te gaan en dat besluiten we in de tussentijd te doen. We fietsen erheen en belanden in een enorme drukte. Een heel gezellige drukte, mede dankzij het weer dat droog en zonnig is. We lopen een stuk richting Euroborg en weer terug langs de andere kant. We nemen waarschijnlijk foto’s die ongeveer iedereen neemt en natuurlijk ook een paar van ons samen in dat unieke gebeuren.

We eten met dochter, schoonzoon en kleinkinderen gezellig een taartje en vertrekken daarna naar onze neef die door ons op de hoogte is gebracht van de verandering van planning. Hij mag graag weten wie hij kan verwachten.

Onze (gehandicapte) neef heeft bezoek en we koken dus voor hem en zijn vriend die we kennen omdat zij elkaar regelmatig bezoeken. Terwijl mijn man en ik samen koken praten we met ons vieren over van alles dat ons bezighoudt. Neef belt de moeder van zijn vriend, om te laten weten dat hij veilig is aangekomen, en nadat we voor het eerst zijn achternaam hebben gehoord blijkt de broer van de vriend een ex-speler te zijn van FC Groningen, de club waar mijn man vele jaren heeft gewerkt. De vriend vraagt belangstellend of hij trainer was en mijn man vertelt hun over zijn functies daar door de jaren heen. Hij vraagt ook en passant hoe oud hij dan is en neef en vriend zijn het erover eens dat hij er goed, slank, en sterk uitziet. Voor een 60plusser. Zelfs zijn ze beiden in de vijftig maar dat zal in hun beleving toch ver uit elkaar liggen.

Tussen maaltijd en toetjes krijg ik ineens een doos bonbons in de handen gedrukt. Het is een gebaar van dank voor het feit dat we voor hen koken en voor onze neef al langere tijd. Af en toe overkomt het één van ons dat we een cadeautje krijgen en we weten dat het een dank is voor alle gezinsleden van onze grote familie die regelmatig voor onze neef koken. ‘Het is ook voor je dochter,’ zegt de vriend, ‘want zij zou komen koken,’. Ik bedank en zeg dat we het met haar zullen delen.

Trouwdag 2024, een anders dan andere, maar wel net zo’n fijne dag.

‘Mag ik naast jouw man lopen, dan mag jij naast mijn man lopen,’. Ik vond het een beetje flauw toen ik het iemand hoorde zeggen, net hard genoeg voor mij om te weten dat het voor mij bedoeld was. Ik zou er nu een gesprek over aangaan, maar ik was nog een jonge moeder met kleine kinderen en er niet toe in staat.

‘Ik denk dat het vooral in jouw hoofd zat mam,’ zei een dochter onlangs toen ze nog eens mijn boek gescand had. Mijn onzekerheden en hoe ik me voelde staan uitgebreid in dat boek beschreven. ‘Ik ben daar denk ik ook wel anders in dan jij, hij (haar man) is niet mijn bezit,’.

‘Nee,’ zei ik, ‘pappa is ook niet mijn bezit, ‘maar we hebben elkaar wel iets beloofd. En het is ook zo dat ik weet dat iemand altijd meer is dan een gebeurtenis,’. Ik denk niet dat ik direct een einde aan ons huwelijk had gemaakt wanneer mijn man een keer was vreemd gegaan. Maar ik ben altijd huiverig geweest voor, zoals ze dat wel eens noemen, iets wat niets voorstelt. Want voor mij zou het altijd wat voorstellen. Ons huwelijk zou voor mij nooit meer hetzelfde kunnen zijn.

Door het jaloerse gedrag dat ik had, in die tijd dat ik zo onzeker was, begreep ik wel wat de dame, die de opmerking maakte, bedoelde. Het heeft wellicht ook te maken met het feit dat ik zoveel van hem hou en dat ik dat altijd voel. En we waren nog zo jong. Ik vertelde mijn lief hoe ik gekscherend tegen mijn dochter had gezegd: ‘Ik altijd maar weer verliefd zijn op pappa en hij zeker een beetje met iemand anders gaan,’.

Ooit zeiden wij tegen elkaar dat we nooit van onze kinderen weg konden gaan en dat we daarom wel bij elkaar moesten blijven. En ik denk dat we allebei niet van ze weg hadden kunnen gaan.

‘Maar,’ zei ik, ‘de waarheid is toch dat we niet van elkaar weg willen gaan omdat we van elkaar houden?’ en toen zei hij zoiets van: ‘Weet je, we zijn met elkaar dit huwelijk aangegaan. Dan heb je ook een verantwoordelijkheid. En te weten dat de ander een naar leven heeft als één weg zou gaan,’.  Dat vond ik wel hetzelfde maar dan ieder in onze eigen woorden gezegd. 

We leven met ons allen in een klein landje waarin één van de stelregels is: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik begrijp heel goed wat met deze regel wordt bedoeld, maar ik vind het een beetje moeilijk om te bepalen wat dan ‘gewoon’ is.

Volgens mij ben ik over het algemeen een redelijk ‘gewoon’ mens. Ik volg de verkeersregels en de sociale regels voor zover ik die ken en als ik me daar niet zeker over voel dan volg ik degene met wie ik ben. Ik betaal gewoon mijn boodschappen, ik volg een beetje het nieuws, ik maak me soms druk en soms niet, zo dus ongeveer.

Waarin ik misschien een beetje afwijk is dat ik veel meer dan gemiddeld lees, altijd een paar boeken tegelijk en veel tijdschriften, van de Flow tot aan de Libelle en Volkskrant Magazine en alles wat ik verder in handen krijg.

Ik mag op mijn 65^ste nog heel graag dansen en ik hou zoveel van zingen dat ik dat elke dag doe. Een dag niet gezongen is voor mij een dag niet geleefd en het handige is dat ik dat altijd en overal, geheel in mijn eentje, kan doen. Voor mij is dit dus ‘gewoon’.

Vandaag was ik alleen in ons nieuwe huis. Het is het 7^de huis waarin we samen gaan wonen. Het is echter het eerste huis waar ik echt een aandeel heb in het opknappen en klaarmaken ervan. Ik heb van huis uit niets geleerd op dat gebied. Er waren bij ons thuis altijd veel mensen vanwege ons grote gezin en het feit dat ik één van de jongeren ben zal daar ook een rol in gespeeld hebben.

Ik begon met het gronden van raamkozijnen, dan zou één van de anderen het verder afwerken. Op een dag was alles gegrond en moest er nog wel een raamkozijn afgewerkt worden. ‘Gewoon doen,’ zei mijn man, ‘wat kan er gebeuren,’. En dus deed ik gewoon. En het ging goed. Toen zag ik de losse plintjes en begon die te plakken, en dat ging ook goed. Het volgende waren twee lambriseringen die ik graag wilde op de plekken waar twee radiatoren waren weg gehaald. We bedachten de constructie, kochten de onderdelen en plaatsten het samen. En het verven daarvan…dat deed ik. En nu weet ik: gewoon doen, zoals ik mijn kinderen heb horen zeggen: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan,’. Zelfs op mijn 65^ste, in ons 7^de huis. Gewoon doen!

Voor een fictief verhaal bedacht ik ooit dat een jonge vrouw een kind had gekregen van haar ex-geliefde nadat zij en haar man jarenlang hadden geloofd dat haar man de vader was van het kind. Veel later deed ik een cursus waar een medecursiste dit in het echte leven had meegemaakt. Na de (vroege) dood van de vader van haar tweede zoon bleken haar beide zoons van dezelfde vader te zijn.

In datzelfde fictieve verhaal had ik bedacht dat een zangeres haar dochter bij haar ouders achterliet om in een band haar geld te verdienen en tegelijk haar passie, het zingen te kunnen uitvoeren. Nadat zij onbedoeld zwanger was geraakt was het haar vader die dit voor haar had bedacht. In het echte leven was het een collega die mij vertelde dat zij jong moeder was geworden en om te studeren haar kind enige jaren bij haar ouders achterliet. Uiteraard kwamen beide moeders zo vaak als ze konden naar huis om bij hun kind te zijn.   

Ik schreef al eens dat vreemdgaan vele gezichten heeft en dat geldt ook voor scheidingen. Als ik schrijf over een vader die een relatie kreeg met een moeder die al een kind had toen ze aan de relatie begonnen en dat het gezin (weer) werd opgebroken, nadat er één of meerdere kinderen bij waren gekomen, dan ken ik zeker twee stellen die dat is overkomen.

Ik ken meerdere stellen die uit elkaar zijn gegaan toen de kinderen klein waren en die weer samen verder gingen, nadat de kinderen, volwassen inmiddels, het huis verlaten hadden.

Waar in ieder geval één kind met de situatie moet dealen dat hij/zij tot twee keer toe zijn/haar vader verliest moeten de andere kinderen dealen met het feit dat hun ouders tijdens een belangrijke periode in hun leven niet samen waren en daarna weer wel.

Vanwege mijn missie om zoveel mogelijk oorspronkelijke gezinnen bij elkaar te kunnen houden spreek ik veel met mensen over relaties en vaker niet dan wel krijg ik dan het verhaal van een scheiding te horen. Met de bijbehorende pijn. Ik verbaas me daar inmiddels niet meer over maar het sterkt mij wel in het idee dat elke relatie ondersteuning kan gebruiken, of misschien wel nodig heeft, bij de impact van wat ik noem ‘de geboorte van een gezin’.

Welke situatie ik ook beschrijf, het is altijd bij meerdere mensen aan de orde of aan de orde geweest. Zo zit het leven in elkaar. Dus weet dat, wat er zich ook in jouw leven voordoet, je niet de enige bent die dit overkomt. Soms is het ook een troost.

Eerst via LinkedIn en een paar weken later via Trouw word ik attent gemaakt op meneer Philips van Stichting Gelukkige Relaties. Na ons eerste contact stuurt hij mij de flyer van de stichting waarin 7 tips staan om een relatie (weer) gelukkig te maken of een  relatie gelukkig te houden. De uitvoering van de flyer is erg mooi. Een klavertje vier dat gevormd wordt door 4 harten.

Vanwege mijn aanhoudende pogingen om een oudercursus voor alle aanstaande ouders te krijgen (gratis) voel ik met deze stichting veel verwantschap. Een gelukkig gezin kan mijns inziens het best beginnen bij een gelukkige relatie.

In het noorden van ons land wordt al een jaar lang een poging gedaan om de cursus OuderTeam te starten. Deze is gratis voor alle aanstaande ouders. Je kunt aan deze cursus beginnen  wanneer je tussen de twee en vier maanden zwanger bent. Tot op heden is de cursus nog niet gestart bij gebrek aan genoeg deelnemers.

Ik heb van meneer Philips 10 flyers gekregen en geef die door aan de coördinator van de OuderTeam cursus. Hij heeft de tip gegeven aan deze flyers een toevoeging te doen over de cursus en ik hoop dat ze kunnen worden verspreid door verloskundigenpraktijken, omdat daar de zwangere ouders het eerst terecht zullen komen. Het zou zo mooi zijn als aanstaande ouders op dat moment voor het eerst in aanraking komen met de mooie flyers en de zo waardevolle tips.

Toen ik er met mijn dochter over sprak zei zij ook nog iets dat volgens mij helemaal klopt: als je voor het eerst zwanger bent sta je open voor alles wat daarmee te maken heeft. Alles is nieuw en anders en daar hoort deze cursus bij, als ondersteuning van je relatie bij de geboorte van je gezin. Voor iedereen is dat een gebeurtenis die enorm ingrijpt in zijn of haar leven.

Met een Gelukkige Relatie voor jezelf en je aanstaande kinderen zou het mooi zijn wanneer de relatie, door alle stormen heen, kan standhouden.

Manifesteren, voor mij heeft dat woord te maken met ‘duidelijk maken’ of misschien zelfs ‘een statement maken’.

In het artikel Gouden Bergen in de Linda van januari 2024 lees ik dit woord in relatie tot het universum. Je hebt een wens en ‘Die wens stuur (manifesteer) je naar het universum waar 24/7 een oneindige oceaan aan energiegolven rondkolkt. Ja, ook de jouwe. Pak je dit goed aan, door constant positief te denken en verantwoordelijkheid te nemen voor je levenswandel, dan zul je krijgen wat je wilt.’

Vervolgens wordt in drieënhalve pagina uitgelegd hoe en waarom dit belachelijk is. Er wordt gesproken over cursussen die veel geld kosten, onder anderen bij een ander blad, de Happinez, over edelstenen waaraan kwaliteiten worden toegeschreven, over coaches ‘-een vrij beroep dat iedereen mag uitvoeren zonder enige vorm van opleiding of ervaring-‘. Met woorden als ‘hocus pocus’ en ‘hallootjes’ en ‘potentiële vip-manifestatiejunk’.

Het is een trend en dus zijn er steeds meer mensen, coaches, die zich ermee bezig houden. Er wordt gesproken over een verdienmodel en dat is bij alles, ook een blad als Linda, aan de orde. En voor de mensen die zich met een dergelijke trend, en de daarmee gepaard gaande coaches inlaten is het een keuze, een verantwoordelijkheid die zij nemen. Niemand dwingt ze ertoe.

Bij elk coachgebeuren (ik ben zelf NLP coach, met certificaat) en elke therapie is het belangrijkste dat er een klik is, een gevoel dat het klopt tussen de coach of therapeut en de cliënt. Verder is het belangrijk dat je de juiste vorm zoekt van hulp. De auteur van het stuk die een rijbewijs wil halen en haar angst voor de snelweg wil overwinnen kan daarvoor misschien beter een goede rijschool zoeken dan er naar een manifestatiecoach voor te gaan, maar het is aan haar wat ze kiest.

In het einde van het stuk staat: Niet (om)dat het universum zich iets aan jou gelegen laat liggen…ik zou dat niet zo snel zeggen. Ik wenste ons ooit een klein stukje grond aan het Paterswoldse meer en daar staat sinds 14 jaar ook het tinyhouse op, dat ik ons ooit heb gewenst, in plaats van de oude caravan die er stond toen we het kochten. Ik wenste ons een kleiner huis in dezelfde straat in het centrum van de stad. Het duurde acht jaar maar daarna woonden we er 9 jaar met veel plezier. Ik wenste me weer een goede baan, nadat ik 7 jaar bijna volledig thuis was geweest om voor de kinderen te zorgen. En ik kreeg de baan waarmee ik voor de, nu schoolgaande, kinderen kon blijven zorgen en kon studeren. Ik geloof er dus wel in.

Deze manifestatietrend zal, net als alle trends, ook weer overgaan en zoals ook in het stuk staat, het zal bijna nooit de quick fix zijn die mensen willen. Nare dingen kunnen ons overkomen, en ons eigen gevoel beïnvloeden is het enige dat echt kan. Welke keuze we ook maken, daar kunnen we zelf verantwoordelijkheid voor nemen.

Van alle diersoorten die ik ken vind ik vogels misschien wel de mooiste. En van de vogelsoorten die ik ken is zeker één van mijn favorieten de zwaluw.

Wanneer ze blij kwetterend, zoals het mij boven mijn hoofd in de oren klinkt, kris kras door elkaar vliegen moet ik altijd denken aan het spreekwoord ‘één zwaluw maakt nog geen zomer’. Vanochtend, terwijl ik op de steiger zat te genieten van een kopje koffie, waren het er zeker 15.

‘Ik denk altijd dat ze spelen, wanneer ik ze zo zie en hoor. Tikkertje of wie het hardst en het hoogst kan vliegen,’ zeg ik tegen mijn lief die naast mij is komen zitten. Terwijl ik, in de lucht kijkend, blijf genieten zegt hij: ‘Hier staat dat bij mooi weer de insecten hoog vliegen en bij slecht weer laag,’ wanneer ik opzij kijk zie ik dat hij het heeft gegoogeld en hij vervolgt: ‘ze eten de insecten uit de lucht…dat is wat ze volgens mij doen,’ Het is vandaag een soort tussenweer en dat verklaart waarom ze zowel hoog als laag vliegen maar altijd, zo lijkt het, op hun hardst en misschien is het spel wel, wie er het meest uit de lucht kan happen. ‘Kijk,’ zegt mijn man, ‘daar hebben er twee hun oog op hetzelfde insectje,’ Twee zwaluwtjes zijn een moment dicht bij elkaar en gaan dan weer razendsnel ieder een andere kant op.

In de zomerbijlage van een krant las ik onlangs de vraag: ‘Welke zomer is jou het meest bijgebleven en waarom?’ Ik denk onmiddellijk aan de zomer dat ik mijn vakantiebaantje begon. Het was 1975, ik was 16 jaar oud en verdiende met mijn kassabaantje 3 gulden en 39 cent per uur. Ik was voor het eerst dagelijks van huis en de mij vertrouwde school, en alles was voor mij nieuw: het leren kassadraaien, maar ook het omgaan met mensen van allerlei leeftijden, collega’s en klanten. Het samen lunchen in de kantine waar de lunch door de kantinejuffrouw werd klaargemaakt. Het werken van kwart over 8 tot kwart over 6. Deze zomer staat in mijn geheugen gegrift.

Maar de zomer die de meeste indruk op mij maakte, was die zeven jaar later. Net 23 jaar geworden ontmoette ik bij een bevriende collega een jongeman met twinkelende ogen. Hij zat in een stoel zachtjes gitaar te spelen en kwam direct naar mij toe, toen ik de kamer binnenkwam. Ik weet nog steeds niet hoe, maar ik wist vanaf dat moment dat mijn leven voor altijd was veranderd.

Het was niet de eerste keer dat ik verliefd werd, dat was in die zomer van 1975, maar het was wel een verliefdheid die steeds terug blijft komen. Wij houden van de zomer en wij houden van elkaar en yes…het is weer zomer.

Ik werd al jong attent gemaakt op het belang van verzorgingsproducten. Ik las erover in boeken en toen ik als jonge twintiger trouwde in een familie die daadwerkelijk zulke producten gebruikte, maakte ik daar ook al snel een gewoonte van.

Nu ik ouder ben geworden krijg ik, vaak van de Vriendenloterij, verzorgingsproducten die nog net ‘iets verder gaan’. Zo heb ik een zachte scrub voor mijn gezichtshuid gekregen in combinatie met een heerlijke crème en een klein tubetje voor de kwetsbare huid rond mijn ogen. En een poos later kreeg ik een scrub voor mijn handen met een zachte handcrème die ik ‘aan de handen moet laten smelten’. Ik doe dat één keer per week en dat is altijd een heerlijk moment om even helemaal niks te doen met mijn handen omhoog gestoken, voor het smelten van de crème. De oogcrème koop ik inmiddels zelf en ook de handscrub en -crème houd ik erin.

Ik heb vroeger helemaal niet gesport. Mijn lijf leek er niet voor gemaakt en ik had er ook geen plezier in. Ik heb wel zo’n 20 jaar regelmatig hard gelopen. Ongeveer van mijn 40^ste tot mijn 60^ste. Ik heb 4 Mijl’s gelopen en twee keer een Urbain Trail. Dat was leuk en goed voor mij, maar daar ben ik nu wel klaar mee.

Op een dag kreeg ik van een oudere zus een foto waarop ze op haar rug lag met haar onderlijf en benen recht omhoog: ‘Kijk,’ schreef ze, ‘dit kan ik nog,’. En mij lukte het niet. Dat was voor mij het sein om te gaan oefenen, en mijn man zei: ‘Neem er wat buikspieroefeningen bij,’ en dat vond ik een goed plan.

Ik gedij bij gewoontes en al gauw deed ik het om de andere dag. Ik begon met de oefeningen 10/10/10 bewegingen per oefening te doen, en toen dat lukte 15/15 en daarna 30 achter elkaar.

Ik breidde ook het aantal oefeningen uit naar 7 en doe sommige oefeningen 60 bewegingen per oefening. En dat voelt goed. Ik ben geen grammetje afgevallen en ik heb ook in centimeters niet afgenomen. Maar ik voel me wel sterker. En dat voelt heel goed…voor mijn ouder wordende zelf.

In een Airbnb waar we voor een paar dagen verblijven vind ik een boek met de titel ‘Een ongewoon gesprek met GOD’. Het boek is ‘opgetekend’ door Neale Donald Walsch. Net als wij allemaal had hij veel vragen over ons, mensen, en hoe wij op deze aarde leven. Hij besloot ze op een dag op te schrijven en kreeg na verloop van tijd de antwoorden in zijn hoofd. Hij kon het eerst niet geloven en besloot uiteindelijk toch ook die antwoorden te noteren.

Ik ken de nu 80 jarige Amerikaanse auteur uit het boek ‘Power of the Heart’ van Baptist de Pape. Hij is één van de iconen, waaronder ook Eckhart Tolle, Deepak Chopra en Maya Angelou, die voor dit boek en de gelijknamige film zijn geïnterviewd.

Ik heb het boek tot op de helft ongeveer kunnen lezen en ik heb veel begrepen van de antwoorden die Neale Donald Walsch kreeg op zijn vragen. Ik zeg altijd dat ik veel geluk heb gehad in mijn leven, maar het is ook zo dat ik veel heb gekregen van wat ik heb gevraagd. Mijn grootste wens was vroeger ‘gewoon’ een gezin krijgen met een man die van mij houdt en kinderen die we samen zo goed mogelijk zouden grootbrengen, zoals mijn en zijn ouders hebben gedaan. Ik heb dat gekregen.

Maar ook andere, praktische wensen zoals een huis, ons kleine plekje aan het meer of een baan waarvan ik dacht dat die heel geschikt was. En ik weet dat, wanneer ik of wij iets niet krijgen het niet goed voor ons is.

In het boek las ik onder andere dat we met elkaar de armoede uit de wereld kunnen krijgen en de oorlogen kunnen stoppen, maar daar moeten we dan voor kiezen. Ik ben ervan overtuigd dat er genoeg geld in de wereld omgaat om iedereen op de aarde te voeden en een goed leven te geven, maar de waarheid is dat er mensen puissant rijk zijn en dat er anderen zijn die weinig tot niets hebben.

En de oorlogen kunnen gestopt worden als we er met elkaar voor kiezen…maar het is helaas geld en belangen die geld opleveren, wat dat tegenhoudt.

Aan het einde van een hoofdstuk lees ik: Je bent goedheid, genade, medeleven en begrip. Je bent vrede, vreugde en licht. Je bent vergiffenis en geduld, kracht en moed, een hulp in tijden van nood, een trooster in tijden van verdriet, een genezer in tijden van verwonding, een leraar in tijden van verwarring. Je bent de diepste wijsheid en de hoogste waarheid, de grootste vrede en de edelste liefde. Je bent al deze dingen. En gedurende bepaalde momenten in je leven heb je jezelf als deze dingen gekend. Kies er nu voor jezelf altijd als deze dingen te kennen.

Ik probeer het.

Lang geleden gingen vrienden van ons scheiden. Voor ons kwam het totaal onverwacht. We dachten deze mensen goed te kennen, ze waren al lang bij elkaar en hadden nog jonge kinderen. Kort daarop hoorden we van een ander stel, ook getrouwd, lang bij elkaar en met jonge kinderen, die ook gingen scheiden. De dames waren goede vriendinnen van elkaar en ik dacht daar verder niets van.

In de loop van de tijd heb ik veel gelezen over relaties, huwelijken en scheidingen en ik las meerdere verhalen over mensen die begonnen te twijfelen over hun eigen relatie wanneer iemand in hun omgeving ging scheiden. Soms bleef het huwelijk of de relatie goed en soms kwam er ook een einde aan.

Mensen gaan scheiden van hun man of hun vrouw…dat is wat ze denken. Wat ze zich vaak niet realiseren is dat ze ook hun gezin opbreken. Ze staan er vaak niet bij stil dat, met de scheiding, een oorspronkelijk gezin, hun oorspronkelijke gezin wordt opgebroken. En wat daarvan de gevolgen zijn.

Ik kan me goed voorstellen dat je met iemand kunt zijn en dan verliefd kunt worden op een ander. Ik heb het meegemaakt en had het geluk dat we nog echt jong waren, net 23, en geen kinderen hadden.

Wanneer je kinderen hebt beslis je ook voor hen en dat kan nog steeds betekenen dat je beter wel dan niet kunt scheiden. De overweging moet dan wel veel verder gaan dan alleen jouw verliefde hart. Meer persoonlijke vrijheid, wat een gevolg kan zijn van een scheiding, lijkt aantrekkelijk wanneer je je midden in de drukte bevindt van de dynamiek van een jong gezin, maar er is ook een andere kant…

Er is een gezegde: Het gras is altijd groener aan de overkant. Als je ooit bedenkt je aan dat groenere gras over te willen geven, bedenk dan alle gevolgen ervan. Voor jezelf en voor je gezin.