‘Soms denk ik: heb je haar weer met haar communicatie. En soms denk ik: waarom kan zij dat wel, en ik niet,’. Dit is een inhoudelijk commentaar op de blogs die ik elke week plaats op ‘mijn socials’ Facebook, LinkedIn en mijn website www.liefdevolcommuniceren.com. Commentaar waar ik blij mee ben en dat ik te horen krijg wanneer ik toevallig iemand tegenkom, of met iemand afspreek.

Oorspronkelijk schreef ik voornamelijk over baby’s, kleine kinderen, opvoeden, alles wat met ‘prille ouders’ te maken heeft, daarom noem ik ze ‘Prille-ouder blogs’. Ik denk dat veel ouderparen het prille ouderschap zwaar valt. Dat is de reden waarom ik er steeds op hamer dat ik vind dat elke ouder een gratis oudercursus moet worden aangeboden. Het is net zo nuttig als het consultatiebureau. Ik weet dat er ouders zijn die dat overbodig vinden, maar ze gaan er met hun kleintje heen omdat het ‘gewoon’ is en dat zou met zo’n oudercursus ook moeten…vind ik.

Gaandeweg zijn de onderwerpen uitgebreid met relaties, communicatie en de maatschappij. Onderwerpen waar ook alle prille ouders mee te maken krijgen. En omdat ik met ons gezin in 43 jaar tijd veel heb meegemaakt aangaande al deze onderwerpen schrijf ik ook over ons gezin. Daarbij maak ik niets mooier of lelijker.

Ons gezin heeft veel geluk gehad en dat hebben we nog. Armoede en ziekte hebben wij gekend, maar niet onoverkomelijk. De ziekte van een van onze kleinkinderen is naar en waarom ik daar niet over schrijf, is omdat onze dochter zelf laat weten aan wie en wat ze daarover wil loslaten. Het houdt ons wel dag (en soms nacht) bezig en dat kan niet anders. Wie kinderen heeft weet dat je nooit meer zonder zorgen bent, soms terecht en soms onterecht, en dat geldt andersom ook voor je kinderen. Wanneer je een close relatie met ze hebt, gaan ze zich ook over jou zorgen maken bij ziekte en wanneer je ouder wordt.

Zo heeft ieder huisje zijn kruisje en zou ik tegen mensen willen zeggen die zich vergapen aan het mooie leven van anderen die ze volgen via Facebook en Instagram: het is maar één kant van een verhaal. De mooie kant en het is fijn als mensen die hebben. Maar die heeft (bijna) iedereen. Iedereen heeft wel iets moois en het is jammer wanneer je dat niet ziet omdat je het vergelijkt met het mooie van anderen en vindt dat jij minder hebt.

Maar vind je het gewoon leuk zonder dat je er last van hebt, kijk dan vooral. Dat is wat ik doe als ik op Facebook ben om mijn blog te plaatsen. Even kijken wat voor leuks er is en dan snel weer naar het gewone, ‘echte’ leven.