Afgelopen week zag ik bij Eva Jinek aan tafel SGP-voorman Chris Stoffer proberen uit te leggen waarom de billboards, die zij inzetten bij hun campagne tegen abortus, nodig zijn. Eva legde hem het vuur na aan de schenen en dat begrijp ik heel goed.

De billboards bevatten teksten als: It’s a boy. Dus abortus? Gebrek aan woonruimte. Dus abortus? Het gezin is compleet. Dus abortus? Voor mij doet dit aan alsof abortus zomaar even wordt besloten en gedaan, en dat klopt niet. Op Eva’s herhaaldelijk gestelde vraag of hij ook tegen abortus zou zijn wanneer één van zijn dochters door verkrachting zwanger was geraakt geeft hij geen antwoord. Hij herhaalt steeds zijn mantra dat de SGP met deze campagne het gesprek over de redenen voor abortus wil aanzwengelen.

Gisteren zag ik de documentaire ‘Milou’s strijd gaat door’. In deze documentaire wordt het verhaal verteld van Milou die op 17-jarige leeftijd overlijdt door euthanasie. Milou is een vrolijk en levenslustig meisje tot ze te maken krijgt met seksueel misbruik. Eerst door een vriendje dat ze volkomen vertrouwde en later meerdere keren in een GGZ-instelling door een mede-client.

De psychische trauma’s die Milou door het misbruik oploopt worden met de jaren erger ondanks de liefde van haar familie en de hulp die ze krijgt. Het lijden is al lang ondragelijk voor haar geworden wanneer ze uiteindelijk toestemming krijgt voor euthanasie. Zij is daarmee één van de twee minderjarigen die dat krijgen in 2023.

De arts die naar eer en geweten de euthanasie heeft uitgevoerd wordt later onder vuur genomen door Rosanne Hertzberger van NSC. Ook wordt, door 14 medici, een brief naar het OM gestuurd waarin ze aandringen op een strafrechtelijk vooronderzoek. Hierover zegt de arts: ‘Ik ben niet zozeer bang voor het oordeel van de toetsingscommissie, maar voor het laatste oordeel, van de ultieme toetsingscommissie.’ Wanneer hij uit angst de euthanasie niet had uitgevoerd, had hij dat niet kunnen verdedigen en nu hij angstig was en het toch heeft gedaan kan hij dat wel verdedigen.

Wat wij zelf niet hebben meegemaakt, daarover kunnen we niet oordelen en dat moeten we overlaten aan de mensen die dat wel kunnen. Bij een jarenlang psychisch lijden moeten we, in mijn beleving, respect hebben voor de wens een einde te kunnen maken aan het lijden.

En wat abortus betreft denk ik dat er voorbeelden zijn waarbij de vrouw en haar ongeboren kind juist worden beschermd door het niet te laten komen. Een trauma dat een vrouw bij een verkrachting oploopt zal ook in het ongeboren kind aanwezig zijn. Ook dat kan jaren van psychisch lijden veroorzaken.

Gezien haar leeftijd had Milou inderdaad nog een heel leven voor zich maar een leven van uitzichtloos, psychisch lijden moet niemand iemand aan willen doen.