Kinderen leren van hun ouders. Dat betekent niet dat ze klakkeloos nadoen wat jij ze voordoet, of dat ze moeiteloos kunnen begrijpen wat jij ze vertelt. Dat zou wel heel eenvoudig zijn.
Daarom is het zo belangrijk dat jij ook van je kinderen leert. Als ze er pas zijn kunnen ze bijna niets. Je draagt ze dicht bij je en jij zorgt voor alles wat ze nodig hebben. Eten, drinken, een schone luier en de rust die ze nodig hebben voor hun vele slaapjes. Om dat goed te kunnen doen is het wenselijk om ze goed te leren kennen. Kijken, luisteren en goed observeren.
Wanneer ze eenmaal kunnen kruipen is het helemaal zaak ze in de gaten te houden. Kinderen hebben een enorme ontdekkingsdrang, gelukkig want daardoor leren zij de wereld waarin wij leven, met hen, goed kennen. Het is dan ook tijd om te beslissen wat je met je kostbare spulletjes wilt en de planten die bijvoorbeeld giftig voor ze kunnen zijn. Je kunt ze wegzetten, buiten het bereik van hun grijpgrage handjes. Of je kunt beslissen ze vroeg te willen leren waar ze absoluut niet aan mogen komen. Dit vergt geduld en doorzettingsvermogen en vooral consistentie. Zeg steeds hoe jij wilt dat ze iets doen, of juist laten, op dezelfde (doortastende) manier. En zorg dat er genoeg overblijft waar ze wel aan mogen komen.
Ik ben een voorstander van een box omdat je kindje daarin veilig kan verblijven wanneer jij echt iets moet doen waarbij zij beter niet aanwezig kunnen zijn. Als ze wat groter worden is het dan even tijd om ze televisie te laten kijken of iets op de IPad te doen. En je kunt het ook een keer omdraaien. Je kunt iets gaan doen waar je hen niet bij kunt gebruiken wanneer zij even op de IPad willen. Als je dat binnen de perken kunt houden is daar niets mis mee. Zij zijn rustig en jij kunt even rustig je gang gaan.
Dit is hoe het werkt als er één ouder over de kinderen gaat. Als je er samen over gaat, en dat is echt fijn voor je kind, sluit dan samen een verbond. Sta achter elkaar bij een beslissing die de ander neemt. Elk kind zal proberen te krijgen wat hij wil en dat is niet altijd goed voor kleine kinderen. En als je man, vrouw, vriend of vriendin zich afvraagt waarom je een beslissing hebt genomen is het goed om daar samen over te praten wanneer het kleintje niet in de buurt is. Daarmee geef je elkaar rust en vertrouwen…en je kleintje ook.
Het hoeft niet op een weegschaal.
Ze belt op en vraagt: ‘Mam, zijn de jongetjes er nog?’ Op mijn bevestigend antwoord stelt ze dan voor dat we samen iets gezelligs zullen doen. En dat doen we. Vanwege het slechte weer op een klim en klauterlocatie binnen. De kinderen tussen twee en elf jaar hebben een heerlijke middag samen en ze vinden uitstekend hun weg tussen de andere kinderen die er natuurlijk ook zijn op deze regendag midden in de vakantie. Wij moeders kletsen heerlijk bij. Omdat zus/jongste dochter in het westen woont is dit gewoon geen wekelijks of zelfs maandelijks gebeuren.
Een paar dagen later krijg ik een appje met het voorstel of ze, samen met haar gezin, zal komen eten. ‘Ja, leuk,’ app ik terug. Ik maak eten klaar wat een beetje bewerkelijk is maar waarvan ik zeker weet dat in ieder geval zij en haar vader zullen smullen. Ook de anderen vinden het lekker, al vindt een kleinkind dat er minstens een saus bij had gemoeten.
Van ons is zij meestal, en dan heb ik het echt over 90% van de tijd, degene die een voorstel doet. Waarom het bijna nooit van mij komt, daar heb ik echt over na gedacht en ik weet denk ik ook wel wat het is. Het grote aantal kinderen dat mijn moeder (mijn ouders) had kwam altijd bij hen. Bij de eerste verjaardag van een kleinkind kwamen mijn ouders op bezoek (na het kraambezoek na de geboorte) en verder zagen ze jou en je gezin bij hen thuis. Hoe vaak en hoelang dat was, dat was aan jou. Of je uren bleef of even je hoofd om de deur stak voor een groet was even goed. Of ze je vaak zagen of zelden was ook even goed. Dat was helemaal aan ons.
Met onze kinderen is dat net zo. Zij bepalen wanneer en hoe lang ze komen. We zien elkaar respectievelijk elke week en het gezin op afstand om de andere week. En dat is omdat we op alle kleinkinderen passen. Op de kinderen dichtbij samen en op de kinderen op afstand pas ik meestal alleen. Door aan alle kanten drukke werkzaamheden komt het er niet veel van elkaar los van het oppassen te bezoeken. En dat is prima. Want we weten allemaal van elkaar dat we altijd welkom zijn, sterker nog we zouden elkaar soms wel vaker willen zien. En dat geldt vooral voor jongste dochter en haar vader.
Voor ons is het echt heerlijk dat er iemand is die het initiatief neemt zonder dat dat ooit op een weegschaal hoeft. In mijn familie ben ik er erg op gebrand iedereen bij elkaar te houden en misschien heeft zij, in ons gezin wel die rol.
Ik ben erg gelukkig met dit gezin, met de dochters die al lang ieder hun eigen gezinnetje hebben en waar wij nu liefdevol op de achtergrond aanwezig mogen zijn. Ik ben ook erg gelukkig met hun vader met wie ik een leuk leven samen heb opgebouwd nadat onze kinderen ons ‘verlieten’. Het is fijn om een goede relatie te hebben, met elkaar en ook met onze volwassen kinderen.
Liefdevol communiceren 