Ze belt op en vraagt: ‘Mam, zijn de jongetjes er nog?’ Op mijn bevestigend antwoord stelt ze dan voor dat we samen iets gezelligs zullen doen. En dat doen we. Vanwege het slechte weer op een klim en klauterlocatie binnen. De kinderen tussen twee en elf jaar hebben een heerlijke middag samen en ze vinden uitstekend hun weg tussen de andere kinderen die er natuurlijk ook zijn op deze regendag midden in de vakantie. Wij moeders kletsen heerlijk bij. Omdat zus/jongste dochter in het westen woont is dit gewoon geen wekelijks of zelfs maandelijks gebeuren.
Een paar dagen later krijg ik een appje met het voorstel of ze, samen met haar gezin, zal komen eten. ‘Ja, leuk,’ app ik terug. Ik maak eten klaar wat een beetje bewerkelijk is maar waarvan ik zeker weet dat in ieder geval zij en haar vader zullen smullen. Ook de anderen vinden het lekker, al vindt een kleinkind dat er minstens een saus bij had gemoeten.
Van ons is zij meestal, en dan heb ik het echt over 90% van de tijd, degene die een voorstel doet. Waarom het bijna nooit van mij komt, daar heb ik echt over na gedacht en ik weet denk ik ook wel wat het is. Het grote aantal kinderen dat mijn moeder (mijn ouders) had kwam altijd bij hen. Bij de eerste verjaardag van een kleinkind kwamen mijn ouders op bezoek (na het kraambezoek na de geboorte) en verder zagen ze jou en je gezin bij hen thuis. Hoe vaak en hoelang dat was, dat was aan jou. Of je uren bleef of even je hoofd om de deur stak voor een groet was even goed. Of ze je vaak zagen of zelden was ook even goed. Dat was helemaal aan ons.
Met onze kinderen is dat net zo. Zij bepalen wanneer en hoe lang ze komen. We zien elkaar respectievelijk elke week en het gezin op afstand om de andere week. En dat is omdat we op alle kleinkinderen passen. Op de kinderen dichtbij samen en op de kinderen op afstand pas ik meestal alleen. Door aan alle kanten drukke werkzaamheden komt het er niet veel van elkaar los van het oppassen te bezoeken. En dat is prima. Want we weten allemaal van elkaar dat we altijd welkom zijn, sterker nog we zouden elkaar soms wel vaker willen zien. En dat geldt vooral voor jongste dochter en haar vader.
Voor ons is het echt heerlijk dat er iemand is die het initiatief neemt zonder dat dat ooit op een weegschaal hoeft. In mijn familie ben ik er erg op gebrand iedereen bij elkaar te houden en misschien heeft zij, in ons gezin wel die rol.
Ik ben erg gelukkig met dit gezin, met de dochters die al lang ieder hun eigen gezinnetje hebben en waar wij nu liefdevol op de achtergrond aanwezig mogen zijn. Ik ben ook erg gelukkig met hun vader met wie ik een leuk leven samen heb opgebouwd nadat onze kinderen ons ‘verlieten’. Het is fijn om een goede relatie te hebben, met elkaar en ook met onze volwassen kinderen.