Hij komt nu in ieder geval op tijd al kost het hem heel veel moeite. Omdat hij al twee keer van een opleiding is “uitgevallen” is hij in de doorstroomgroep van het MBO geplaatst in afwachting van het nieuwe schooljaar waarop hij opnieuw aan een opleiding kan beginnen. Op een dag spreek ik hem over zijn schoolspullen die hij maar niet op orde krijgt. “Je was bij je moeder, en je spullen lagen bij je vader. Hoorde ik je het de vorige keer niet precies andersom vertellen Lars? Wissel je elke week?” “Nee,” zegt Lars, “maandag en dinsdag ben ik bij mijn moeder, woensdag ben ik bij mijn vader of mijn moeder, donderdag en vrijdag ben ik bij mijn vader en zaterdag en zondag ben ik bij mijn vader of bij mijn moeder.” “Maar Lars, dat is toch veel te onrustig voor je? Waarom doe je niet de ene week bij je vader en de andere week bij je moeder?” “Weet u mevrouw,” Lars kijkt mij bijna verontschuldigend aan, “als wij bij mijn vader zijn, dan zijn de kinderen van zijn vriendin er ook,” en uit de toon van zijn stem pik ik de onuitgesproken woorden op: “Dan hebben ze maar één keer “last” van ons.” En ja, dit is ook een voorbeeld van loyaliteit.
Stef, die zo mogelijk nog warriger is dan Lars weet het voor zichzelf helemaal bont te maken. Elke dag bedenkt hij niet alleen of hij bij zijn vader of bij zijn moeder gaat slapen maar ook nog eens bij wie hij die dag eet. “Maar waarom dan Stef. Je bent al 20 en dit is zo onrustig voor je. Je hebt al zo’n moeite om al je spullen bij je te hebben, laat staan als je ook nog elke dag moet bedenken waar je wat gaat doen, je mag toch zelf beslissen bij wie je wilt wonen.” “Ja, dat klopt, maar ze willen allebei graag dat ik bij hun ben…..,”
Soms rijzen mij de haren ten berge van wat volwassenen mij vertellen. “En toen heb ik haar gesmst dat ik dat echt belachelijk vond.” De blik waarmee ik hem aankeek moet wat glazig geweest zijn. “Gesmst Tom?” “Ja, ze wil weer dicht bij haar ex gaan wonen. 70 km hier vandaan. Dat is toch belachelijk. Dan moet ik steeds ver reizen om Dennis te zien,” Ik ben er letterlijk even stil van. “En haar andere zoon dan Tom. Die woonde toch opeens 70 km bij zijn vader vandaan toen zij met hem bij jou ging wonen?” “Ja, nou?” En soms is iets wat heel leuk is niet echt leuk meer vanwege de overdaad.
Na de zomervakantie kom ik Jochem tegen: “Hé Jochem,” begroet ik hem enthousiast, “je bent er weer, wat fijn. Heb je een leuke vakantie gehad?” “Ja juf, hartstikke leuk,” “Ben je nog weg geweest?” “Ja, eerst met mamma en Robin en Woutje drie weken naar Texel. Op een hele mooie camping met een grote speeltuin. En toen met pappa en Annemarie en Lizzy en Eefje drie weken naar Tenerife in een heel mooi huis vlak bij het strand. En we gingen surfen en met zo’n parachute heel hoog achter een bootje aan hangen. Gaaf was dat juf.” “En wanneer ben je thuisgekomen Jochem?” “Zaterdag, en toen gingen we nog even naar oma.” Een week later is Jochem ziek en spreek ik zijn moeder even wanneer ze Woutje naar de speelzaal komt brengen. “Ik houd hem maar even een paar dagen thuis. Hij was zo moe.” Het belang van jezelf of het belang van je kind………