Ouders zijn ouders en kinderen zijn kinderen. Daar valt niets op af te dingen. Kinderen moeten naar hun ouders luisteren. Dat klopt en is goed. Ouders zijn al veel langer op deze wereld dan hun baby’tjes en kleine kindjes. Zij weten veel en daar kunnen de kinderen van leren.
Elk kind (net als wij volwassenen) is uniek. Daarom geldt de zin ook andersom: ouders moeten naar hun kinderen luisteren … en kijken. Net als volwassenen zenden kinderen non verbale signalen uit en vooral als de kinderen nog te klein zijn om zich verbaal te kunnen uiten is het handig wanneer je als ouder je kind kunt leren ‘lezen’.
Ik heb het al vaker gehad over de slaapsignalen die de meeste baby’s en peuters afgeven wanneer het tijd voor ze is om naar bed te worden gebracht. Ze kunnen rode wangetjes krijgen, of rode oortjes. Soms wrijven ze heftig in hun oogjes en er zullen vast baby’tjes zijn die met een bepaalde manier van huilen aangeven dat ze klaar zijn voor hun dut. Dat juiste moment is zo belangrijk omdat ze dan, lekker ingestopt in hun bedje, het gemakkelijkst in slaap zullen vallen. En als ze even jengelen is dat ook niet erg. Wij hebben zelf vaak ook even tijd nodig om de slaap te vinden. Het zijn er helaas maar weinigen die hun hoofd neerleggen, de ogen dichtdoen en meteen in slaap vallen.
Met eten is het een wat ander verhaal, zeker bij baby’s. Omdat baby’s soms veel huilen zijn ouders vaak in de verleiding om het maar te gaan voeden of de fles te geven als het huilt.
‘Fles of borst: 25 tot 40 minuten; een gezonde baby van ten minste zes pond kan 2½ tot 3 uur wachten op de volgende voeding.’ Aldus Tracy Hogg, de Amerikaanse babyfluisteraar in haar boek ‘Wat je baby vertelt’, over de F van haar FIJN methode, een methode die ouders structuur biedt in de eerste maanden met hun baby’tje. Als je je baby gevoed hebt en het blijft huilen dan is er dus een andere reden waarom het huilt. Door goed naar je baby te kijken en te luisteren zul je ontdekken wat hem dan wel dwars zit.
Als je kinderen wat groter worden en zelf gaan spelen ben je niet altijd meer in elkaars zicht. Nog wel heel lang in hetzelfde huis want kleine kinderen worden groot … maar dat duurt wel een poosje. Terwijl jij dan net lekker even bezig bent voor jezelf of voor je huishouden, dan roepen ze je. De eerste keren kom je waarschijnlijk snel omdat je zeker wilt weten dat het allemaal goed gaat. Er is ook meestal niets. Je kind wil graag weten dat je in de buurt bent en elk klein dingetje wil het met je delen. Dus denk jij op enig moment als hij roept: “Och, even dit nog, of dat … ,” en je roept: “Wacht even hoor,” Of misschien wacht je zelfs nog even tot hij een tweede keer roept.
Je kind kan ook lekker bezig zijn en gaat soms helemaal op in zijn spel. En wanneer jij roept dan is dat niet voor een wissewasje, nee, dan wil je dat hij komt … en dat gebeurt niet altijd. Zelfs als je hem nog een keer, nu dwingend, roept kan het zijn dat hij niet komt. Probeer er dan maar aan te denken dat hij heel waarschijnlijk zo geconcentreerd ergens mee bezig is dat hij niet eens hoort dat je hem roept. Loop dan zachtjes naar hem toe en neem even een minuutje (of drie) de tijd om hem te observeren. Het is goed om even te wachten en hem de tijd te gunnen, zoals je die soms zelf ook nodig hebt.