Ik lees soms verschrikkelijke dingen. Vreselijke dingen waarbij elk woord dat je ervoor gebruikt een ‘understatement’ is. Het heeft altijd te maken met kinderen en al weet ik dat je narigheid niet op een weegschaal kunt leggen, er zijn kinderen op deze wereld die een van de naarste dingen die kunnen gebeuren moeten meemaken, soms jarenlang.
Ik las eens van een klein meisje dat op een dag een tekening had gemaakt van een poppetje met een enorm geslachtsdeel. De tekening had ze op het hoofdkussen van één van haar ouders gelegd. Haar ouders spraken er voorzichtig met haar over en zo kwamen ze erachter dat ze opa had getekend. En ze hoorden het verhaal van wat opa met het meisje deed. Toen ze opa ermee confronteerden zei hij dat het meisje ‘het zelf wilde’.
Gelukkig dat dit meisje op haar eigen manier kon en durfde aangeven wat ze in woorden nog niet kon uitdrukken. Gelukkig dat haar ouders naar haar luisterden, haar geloofden en adequaat handelden. Jammer genoeg zijn niet alle kinderen in soortgelijke situaties zo ‘gelukkig’.
Het twaalfjarige meisje bijvoorbeeld dat op schoolreisje was en dat moest onderbreken omdat ze plotseling moest bevallen van haar baby van wie de vader haar eigen vader is. Heeft nooit iemand iets gemerkt of heeft iedereen weg gekeken?
Ik lees tot mijn ontzetting hoe volwassen mannen, daders van dit soort weerzinwekkende gebeurtenissen, dit voor zichzelf goedpraten. Hoe ze de kinderen kunnen laten geloven dat wat er gebeurt ‘normaal’ is. Kinderen moeten door volwassenen worden beschermd!
Seksueel misbruik en mishandeling doet ernstig schade aan kinderen. Daarom mogen wij buitenstaanders, wanneer we het opmerken, er niet van wegkijken. We moeten altijd doen wat we kunnen doen. Niets doen is in deze kwestie absoluut geen optie.