Een agent die vertelt dat hij van bijna elke dienst wel thuiskomt met ergens een schaafplek of een blauwe plek vanwege geweld dat hij heeft ondergaan tijdens het uitvoeren van zijn werk. Hulpverleners die hun werk niet kunnen doen zonder dat er agenten worden opgeroepen om hen, terwijl ze die hulp willen en moeten verlenen, te beschermen.
Ik heb een hekel aan het woord normaal omdat wij, over het algemeen, niet voor een ander kunnen bepalen wat normaal is. Toch kan ik dit soort berichten niet normaal vinden. Agenten en hulpverleners moeten gewoon hun werk kunnen doen. Zonder dat ze belaagd worden door onverlaten die ze naar het leven staan. Om het woord dan maar goed te gebruiken, dat zou normaal moeten zijn.
Ooit lagen deze onverlaten allemaal als een hulpeloos, onschuldig baby’tje in een wieg. Ze zullen allemaal zijn opgevoed naar het beste inzicht en met liefde van hun ouders. En toch …, toch doen ze nu dit.
Het kan natuurlijk zijn dat ze onder invloed van drank en/of drugs zijn geweest. Dan zijn ze zich er, op het moment dat het gebeurde, niet van bewust geweest. Noemen ze dat dan ‘ontoerekeningsvatbaar’? Maar ze hebben het wel gedaan en de slachtoffers zijn wel slachtoffer en vaak voor het leven getekend. Misschien niet zichtbaar maar onzichtbaar is wellicht nog veel erger, dat heelt niet zo gemakkelijk. Of misschien deden ze het ‘om mee te doen met de groep’ en zouden ze het alleen nooit gedaan hebben. Dat kan. Maar ook dan, hebben ze het wel gedaan.
We kunnen uit het verleden niets veranderen, helaas, maar we kunnen nog steeds invloed hebben op de toekomst. We kunnen kijken naar onze eigen jonge kinderen en met hen hierover in gesprek gaan. We kunnen met ze praten over wat zij in zo’n situatie zouden doen. Niemand moet de held uithangen, ook daar hebben we al veel voorbeelden van gezien die niet goed zijn afgelopen. Maar we moeten de juiste keuze maken. Een foto maken en op Facebook zetten? Of hulpdiensten bellen en verder doen wat we, onze veiligheid in acht nemend, kunnen doen. We hebben een keuze.
We kunnen onze kinderen sterk maken door ze te laten weten dat ze goed zijn zoals ze zijn. Door ze het onderscheid te leren tussen de wereld waarin de mensen, met filters en halve waarheden, proberen er zo goed mogelijk uit te zien en te komen. En de echte wereld waarin je accepteert dat er verschillen zijn en dat dat mag. Door (als je het echt wilt) drank en drugs te gebruiken waar ze voor bedoeld zijn, genot, en niet omdat je er niet meer zonder kunt. Onze kinderen doen wat wij doen. Wij zijn hun rolmodel. Wij moeten ze laten zien wat voor maatschappij we met elkaar willen zijn. Om nog een keer het woord te gebruiken: dat zou normaal zijn.