‘Misschien zijn we wel relatieslim, mam,’ een opmerking van mijn dochter nadat we hebben gekeken naar een uitzending op t.v. over relaties. ‘Die houd ik erin, ‘ zei ik toen. Misschien zijn wij wel relatieslim.
Ik heb vaak aan haar opmerking gedacht omdat ik me oprecht afvraag waarom veel mensen tegenwoordig zo worstelen met het wel of niet willen of hebben van een relatie. Ik heb verhalen gelezen en gehoord over datingsites, voor hoger opgeleiden of om een relatie naast je relatie te hebben met de vraag: ‘Ben jij gelukkig getrouwd? Ik ook,’ En ik vraag me af: als je gelukkig getrouwd bent waarom zou je er dan een relatie naast willen hebben? Ik heb het dan over een liefdesrelatie. Tegelijk denk ik dat we op het gebied van familierelaties, voor mij het vervolg op een liefdesrelatie, ook relatieslim zijn.
De relaties van onze dochters en mij hebben veel verschillen maar waarschijnlijk meer overeenkomsten. We zijn vroeg met vriendjes begonnen, niet met de eerste de beste getrouwd en relatief vroeg getrouwd en moeder geworden.
Oudste dochter en ik zijn beiden twee keer getrouwd. Haar eerste huwelijk duurde acht jaar en ze kreeg met haar ex-man twee prachtige kinderen. Mijn eerste huwelijk duurde maar een jaar en was gelukkig kinderloos. Zij trouwde na drie jaar met haar tweede man, ik na ruim één jaar met mijn tweede man, de vader van onze twee prachtige kinderen.
Ik denk dat veel overeenkomsten zitten in hoe we met onze relaties omgaan. Niet ‘wat zit er voor ons in’ was ons uitgangspunt maar eerder ‘wat hebben we te geven in deze relatie’. Dat we daarbij verliefd waren is een belangrijk onderdeel van dat uitgangspunt, en ook dat de verliefdheid overging in houden van.
Toen ik mijn dochter ermee complimenteerde dat zij zo goed met haar ex-man was
meebewogen toen hij grote moeite had om met hun scheiding om te gaan zei zij: ‘Ja mamma, maar hij heeft zich ook aangepast en er veel voor over gehad,’ Hun goede wil en inspanning heeft de pijn en het verdriet van de kinderen, na de scheiding, kunnen verzachten. Zij weten dat ze van pappa en mamma evenveel mogen houden en dat ze in hun beide huizen evenveel betekenen.
Is het vertrouwen dat we hadden in dat het goed zou komen? Konden we daardoor weer openstaan voor een nieuwe relatie? Is het de verantwoordelijkheid die we hebben genomen in ons aandeel in de relaties die niet zijn gelukt? Hebben wij kunnen leren van onze eerdere relaties?
Ik gun iedereen die dat wil een mooie relatie. En ik vraag me af: ‘Worden mensen nog spontaan verliefd en kunnen ze nog vol overgave en in vol vertrouwen van iemand houden?’ Ik ben daar oprecht benieuwd naar.