Op LinkedIn wordt ik attent gemaakt op een interview in een radio programma. Het gaat over vechtscheidingen en het lot van de kinderen daarin. Ik luister en hoor weer de onmacht van de ouders die deze vechtscheidingen veroorzaken. Meerdere malen hoor ik de dame die wordt geïnterviewd zeggen: ‘Maar de andere ouder haat haar … of haat hem,’ En ik denk: ‘Haat,’ waar liefde was?

Mensen komen bij elkaar, vormen een paar omdat ze van elkaar houden. Dat denk ik echt. Er springt een vonk over en de ander is even, of langere tijd heel speciaal. Hij of zij is exclusief voor je en je wilt samen je leven delen. Op enig moment wil je zelfs samen ouders worden. Samen leef je daar naar toe. En dan is het zover. De één is zwanger en de ander gloeit ook van trots. WE krijgen een baby. Wat een blijdschap, wat een geluk.

Tot zover gaat het allemaal goed, de liefde verdiept zich. Hoe je communiceert is nu belangrijk voor je relatie. Want er is de ongelijkheid dat één van de twee zwanger is… en de ander niet. De ander kan zich verdiepen in het proces van de zwangerschap. Hij of zij kan lezen over hoe een kindje groeit in de moederbuik, samen kun je daarover spreken. Samen kun je je voorbereiden op de werkelijke komst van het kindje, de bevalling. De zwangere kan het zwaar hebben, want een zwangerschap is niet altijd een roze wolk. Voor velen is het zwaar, een aanslag op je lichaam en je geest. Daarom heb je de ander nodig en moet je de ander toelaten. Jij bent zwanger maar je krijgt samen een kind.

Daarna is alles anders. Je hebt samen het wonder meegemaakt van het krijgen van een kind. Je wordt samen beperkt in je bewegingen zoals je die voordien gewend was. Want er is een hulpeloos wezentje, afhankelijk van jullie samen. Er is heel veel communicatie nodig bij het goed doorkomen van dit proces, bij het anticiperen op dit proces. Verbale en non-verbale communicatie. Er wordt een aanslag gedaan op je gevoel, op je luistervaardigheid op je intelligentie en bovenal op je verantwoordelijkheid.

Heb elkaar lief in deze tijd, heb compassie met elkaar want je staat voor het moeilijkste dat er op de wereld is. Een kind krijgen is niet altijd moeilijk, maar het grootbrengen wel. Daarom moet je ook streng voor elkaar zijn en elkaar aanspreken wanneer je ziet of voelt dat wat de ander doet niet goed is voor het gezin.  Je kunt het je niet veroorloven om het niet te doen. Want als het onderhuids gaat broeien, als op- of aanmerkingen ongezegd blijven kan het er uiteindelijk uitkomen als verwijten. Dat kan ontaarden in gekibbel, of erger, daar gaat liefde onder lijden en als je dan niet oppast kan blijkbaar liefde veranderen in… haat.