Onze weg van baby naar hopelijk ouderdom gaat niet altijd over rozen. We weten dit allemaal. Hoe we het voelen en beleven is bij iedereen anders. Fysiek liep ik al vroeg wat blessures op. Een voet in een wiel toen ik vijf was, mijn arm op twee plaatsen gebroken toen ik negen was en een zwaar verstuikte enkel op mijn dertiende. Het is allemaal min of meer goed gekomen. De littekens en vergroeiingen zijn blijvend zichtbaar. Mentaal ging het ook niet heel gemakkelijk, althans, heel lang niet. Ik heb het leven soms zwaar gevonden, voornamelijk omdat ik mezelf enorm in de weg zat. Ik wilde dat niet, natuurlijk niet, maar het duurde even voordat ik met mezelf om kon gaan. En natuurlijk waren er omstandigheden die invloed op mij hadden.

Over onze kinderen heb ik me vaak zorgen gemaakt. Ook hun leven gaat niet altijd over rozen. Heel lang voelde ik me daar schuldig over, was ik bang dat het een nalatigheid was van mij of mijn opvoeding waardoor dit kon gebeuren. Erover praten hielp altijd en dat ging de ene keer gemakkelijk en de andere keer wat moeizamer, maar we deden het wel. Altijd wilde ik zeggen, maar dat weet ik niet, want ook mijn kinderen houden dingen voor zichzelf en dat is goed, dat moet kunnen.

Met mijn jongste dochter kwam ik erover in gesprek en we ontdekten samen dat het niet erg is dat het leven soms moeite kost. Dat we ook daarin verantwoordelijkheid kunnen nemen en keuzes kunnen maken. We ontdekten de rol die we in elkaars leven spelen en de rol van onze mannen in ons leven.

Als oudere weet ik meer van het leven dan mijn kinderen want ik ben er al veel langer. Wat zij nog moeizaam ontdekken heb ik al lang meegemaakt, daarom kan ik ze daarbij helpen, wanneer ze ervoor openstaan. Doen ze dat niet dan is het ook goed, dan help ik alleen wanneer ze erom vragen. En daar ben ik niet selectief in, bij mij mag je alles vragen. Ik zeg ook nee, als ik dat het goede antwoord vind.

Onze rol als ouders van volwassen kinderen is die aan de zijlijn. En het mooiste is wanneer je dat liefdevol kunt zijn. Maar ze hebben ons wel nodig omdat ze, net als wij, op hun levenspad, krasjes en scheuren hebben opgelopen. Om die samen met hen te helen is een dankbare taak en wederom één waarvan je niet zeker weet of het lukt. En daarvoor hebben we vertrouwen nodig, vertrouwen en heel veel liefde.