We zijn allemaal wie we zijn. Diep van binnen weten we meestal wat dat betekent. Ik weet wie ik ben en ik weet ook dat velen een ander beeld van mij hebben. Net als ik van velen. Hoe dat komt? Omdat we ook altijd iemand zijn in het oog van de ander.

Stellig iets van iemand vinden vind ik moeilijk. In mijn ogen is diegene altijd meer dan er van hem of haar wordt gezegd.

Stel je voor dat je al twintig jaar met iemand samenleeft. Je bent getrouwd en hebt kinderen. Je bent naar elkaar toegegroeid en dat is niet zonder slag of stoot gebeurd. Zijn familie vindt hem veranderd en vindt dat dat jouw ‘schuld’ is. Wat zeggen ze daarmee over diegene met wie je samenleeft?

Of je hebt al twintig jaar een moeizame relatie. Goed communiceren is je samen, jammer genoeg, niet gelukt. Je hebt er hulp bij gezocht en je hebt allebei je uiterste best gedaan. Je hebt steeds meer moeite samen een goede modus te vinden. Wanneer haar familie er is praat ze wel, is ze wel ontspannen en jij hebt daar dan juist weer moeite mee. Dat is wat zij zien en daar vinden ze dan wat van.

Lastig. Wie kan in de relatie van een ander kijken? Je maakt alleen de momenten mee dat je erbij bent. En wanneer je die ander wat vraagt, dan krijg je zijn/haar verhaal. En hoe eerlijk die ook is, hij/zij vertelt het ten faveure van zichzelf. Want dat is wat mensen doen. Je vertelt niet gauw iets lelijks van jezelf. En zelfs al geeft hij jou de credits die je verdient, dan kan het nog zo zijn dat die ander dat niet hoort, omdat hij of zij zelf al lang een oordeel over hem of haar en over de relatie heeft geveld. Wederom, wat zeg je daarmee over de ander waarmee hij of zij samenleeft.

Ik ben blij dat ik zelf niet zo stellig ben. Mensen hebben goede en slechte eigenschappen, goede en slechte momenten. Je kunt best iets van iemand vinden en behalve over die ander, zegt het ook altijd wat over jezelf. Diep van binnen weten we meestal heel goed wie we zijn maar behalve dat, zijn we ook altijd iemand in het oog van de ander.