Het draait allemaal om communicatie. Ik weet het zeker en ik weet ook zeker dat de meeste mensen het weten. We praten er allemaal over en soms krijgen we het toch niet voor elkaar.
Voor de zoveelste keer hoor ik over een scheiding waar jonge kinderen bij betrokken zijn. En het is minimaal de derde keer dat het een tweede scheiding betreft.
“Hoe is het met de kinderen?” vraag ik, en heel snel volgt het antwoord: “Goed,” en dat kan ik me moeilijk voorstellen. Het is een tweede scheiding en met de kinderen is het goed. “Goed?” vraag ik en ik begrijp hoe lastig dat is.
Kinderen zullen verschillend op een scheiding reageren. En of ze nou druk zijn, of heel stil, misschien zelfs opgelucht als er vaak ruzie was of een vervelende sfeer, het is niet ‘goed’ met de kinderen.
Ze kunnen het wel goed doen, de kinderen. Ze kunnen, zo klein en jong als ze zijn begrip tonen (vaak voor de ouder met wie ze op dat moment spreken) of je zelfs troosten. Dan doen ze het in de ogen van hun ouders misschien goed, maar het is niet goed met ze. Het is ook niet goed voor ze.
Een scheiding is altijd een moeilijke en stressvolle periode. En tegen alle ouders die door een scheiding heen moeten wil ik zeggen: “Als het voor jou moeilijk is, stel je dan voor hoe moeilijk het voor je kind is,” en ik zie dat ze daar eigenlijk geen ruimte voor hebben.
Hun leven is overhoop. Gegooid, of ze hebben het zelf gedaan. In ieder geval zijn ze erbij geweest en hebben er allebei verantwoordelijkheid voor. Maar wie dat niet heeft is het kind, of de kinderen. Hun leven is door hun ouders overhoop gegooid. Het klinkt hard en zo is het ook. Zij zijn het kind en zij hebben het niet gedaan.
Niet elke scheiding is te voorkomen. Misschien heb ik dat wel het best begrepen toen het in mijn eigen gezin gebeurde. Het belangrijkste is hoe er mee wordt omgegaan. En dan is het voor de kinderen van cruciaal belang hoe er gecommuniceerd wordt. En dat hun belang altijd voorop wordt gesteld.
Ik zie hoe scheidende ouders met zichzelf bezig zijn. Ik begrijp het ook, er komt veel op hen af en vooral veel van wat ze niet willen. Voor de kinderen geldt dat ook en zij zijn niet in de gelegenheid, hebben niet het vermogen het te sturen.
Het draait allemaal om communicatie. Probeer naar elkaar te blijven kijken als de ouders van je kind. Je bent ex-geliefde geworden, maar je kunt nooit ex-ouder worden. Dat wil je ook niet. Praat met elkaar omwille van je kind. En hoe moeilijk het ook is, heb compassie met elkaar, je hebt het allebei moeilijk. Voor de kinderen is het belangrijk dat ouders duidelijk zijn. Zeggen wat ze doen (duidelijk) en vooral doen wat ze zeggen (eerlijk). Als dat een keer niet mogelijk is, leg dan uit waarom dat zo is en zorg dat het niet te vaak gebeurt.
Scheidingen zijn gelukkig ook vaak te voorkomen. Als dat niet kan, is het belangrijkste hoe ermee wordt omgegaan. Voor de kinderen.