Op een vrijdag, vlak voor de vakantie vraagt ze: “Ga je mee mam? De kinderen willen naar Bildeberg en we gaan de 29ste want dan hebben ze een margedag,” Vrijdag is sinds 10 jaar onze oppasdag en dat komt dus goed uit. Ik was anders ook gegaan. Als mijn kind wat vraagt zeg ik in principe ‘ja’.
We zitten in de auto naar wat voor mij klinkt als ‘Bildeberg’. De kinderen zitten achterin en vragen om de zoveel kilometer of we er al zijn. 250 km is best ver en ik opper dat ze nog even gaan slapen, dan duurt het niet zo lang. Na enig morren lukt het en zijn ze beiden onder zeil. “Wat gaan we eigenlijk doen,” vraag ik mijn dochter. Ik ben heel vaak met haar mee geweest zonder aan de start van het gebeuren te weten wat we gingen doen. Nu weet ik dat we naar ‘Bildeberg’ gaan maar wat het is? Geen idee. “Nou,” zegt ze, “de workshop duurt maar 15 minuten, wel een beetje kort,” “Okay,” zeg ik. Ze vertelt iets over knuffels en zelf maken en ik denk: “Klinkt leuk,” al kan ik me nog steeds niet voorstellen wat er gaat gebeuren. Tegelijkertijd denk ik: “250 km heen en 250 km terug voor een workshop van 15 minuten, beetje ver maar, het zal wel heel leuk zijn,”
We parkeren de auto in een plaats die geen ‘Bildeberg’ heet en we lopen een enorm winkelcentrum in. We gaan een roltrap op en lopen langs verschillende winkels. Dan wijst ze naar de overkant en zegt: “Daar is het,” Ik kijk en zie boven de winkelingang staan ‘Build a bear’. En opeens begrijp ik het, het is geen Bildeberg maar Build a bear. Geen plaatsnaam maar de naam van een winkel. Ooookay, dat dus. Dochterlief en de kinderen kennen het van Youtube waar ze blijkbaar in een filmpje laten zien hoe het werkt.
In de winkel liggen platte knuffels en bij een apparaat waarin vulsel continue ronddraait zit een meisje dat het eigenlijke werk gaat doen. Verder staat de winkel vol met stellingen waarop allerlei accessoires waarmee je de knuffels kunt aankleden en versieren. Dat de platte knuffels zeer prijzig zijn heb ik dan al gezien en ook dat de knuffels niet bloot mee naar huis zullen gaan. “Laat mij maar één betalen, liefje,” zeg ik tegen mijn dochter. Op de kaartjes aan de kleertjes, schoentjes etc. zie ik steeds 3 staan en ik denk €3,= dat valt me mee. Als ik beter kijk zie ik dat dat de leeftijd is dat het kind minstens moet hebben. De prijzen zitten meer in de dubbele cijfers.
De kinderen kiezen een knuffel en ondergaan beiden het heel leuke ritueel dat hoort bij de workshop zoals de wens die ze in het hartje blazen, de knuffel wassen met lucht en kammen met een borstel. Dan kiezen ze een outfitje en worden hen nog meer accessoires nagedragen door de aardige winkeldames. Op een speciale kindercomputer maken ze zelf het geboortecertificaat en bij de kassa blaast de juffrouw leven in het kartonnen huis waarin de knuffel kan worden vervoerd. Ze gooit hem plat in de lucht en hij komt dan opengevouwen naar beneden. Ik vind het knap en ik vind ook dat ze er echt wat van maken, die 15 minuten workshop waarvoor we 500 km reizen.
“Het is wel heel bijzonder dat mamma dit met jullie doet hè, dat weten jullie toch wel?” vraag ik de kinderen dringend. “Ja hoor,” zegt mijn kleinzoon, “EN oma,” Ik weet niet of ze het zich echt realiseren, nu, maar ik hoop dat het in de toekomst een mooie herinnering voor ze zal zijn. Dat ze de intentie zullen voelen van deze liefdesdaad van een moeder en een oma.