Toen mijn man en ik ons eerste kindje kregen waren we allebei nog jong. Hij was net 23 en ik nog net 24. We waren nog niet heel lang samen en besloten te trouwen en goed voor het kindje en elkaar te zorgen. Dat klinkt mooi en we wilden het graag … en het was niet heel eenvoudig.
Terwijl het kindje in mij groeide veranderde er nog niet heel veel voor ons. We konden nog samen alle kanten op en doen en laten wat we wilden. De grootste verandering voltrok zich natuurlijk in mij. Ik kreeg al snel een relatie met ons kindje terwijl mijn man het even voelde bewegen wanneer ik hem vroeg mijn buik te komen voelen.
Toen ons meisje er was zorgde ik het meest voor haar omdat ik het meeste thuis was. Ze was gelukkig een gemakkelijk meisje en toch werd het mij zelfs weleens te veel. Na een paar gebroken nachten bleef ik een keer wat langer liggen. Ons kleintje was een maand of acht en ik werd wakker toen ik haar hartverscheurend hoorde huilen. In de kamer vond ik mijn man, met een gezicht als een donderwolk en ons kleintje met dikke tranen in zijn armen. Ik weet niet meer of ze niet wou eten of dat er iets anders aan de hand was maar ik weet nog precies wat we deden: ik nam ons kleintje van zijn schoot , we spraken beiden niet en ik praatte met haar tot ze rustig was en ik met haar kon doen wat op dat moment nodig was. Later die dag spraken we erover. Wat er was gebeurd en waarom dat niet goed was gegaan. We namen beiden onze verantwoordelijkheid en hebben gehandeld in het belang van ons kind.
In de afgelopen jaren heb ik als zelfbenoemd Prille ouder coach veel met (voornamelijk) moeders gesproken. Zij hebben vaak naast hun moederschap, net als hun partner, een baan. Ik verwonder me altijd over het woord ‘pappadag’. Ik heb nog nooit gehoord van een ‘mammadag’. Het lijkt soms alsof voornamelijk de moeders zich verantwoordelijk voelen voor het gezin. Als er een ‘pappadag’ is. Is dan de rest van de week ‘mammaweek’? En wat betekent dat dan? Er is zorg en er is werk en daarnaast is er nog heel veel wat voor beiden belangrijk is, hobby’s, studies, invulling van vrije tijd. En de zorg voor je relatie.
It takes a village to raise a child. Misschien ken je het gezegde. Een heel dorp is wat overdreven maar het is handig wanneer je een netwerk hebt zodat daarvan iemand kan inspringen wanneer pappa en mamma tegelijk een bezigheid hebben buitenshuis. Opa en oma zijn (wanneer aanwezig) vaak leuk en handig om in te zetten en wanneer dat niet kan dan is het goed voor je kindje wanneer er een of twee vaste personen zijn die (in nood) ook voor hem kunnen zorgen. Als dat duidelijk is dan geeft dat vaak rust. En de mogelijkheid om samen je relatie te onderhouden. Blijf behalve ouders als het even kan ook partners (man en man, vrouw en vrouw of man en vrouw). Je hebt oorspronkelijk voor elkaar gekozen en het kindje … dat kreeg je samen.