Hij wordt wakker uit zijn slaapje en knippert met zijn oogjes. Hij is nog niet gewend aan al die ‘dingen’ om hem heen. Dan voelt hij zijn maagje knorren en zonder woorden weet hij dat hij moet eten, om zijn maagje weer ‘goed’ te krijgen. “Mamma, mamma, waar ben je? Ik moet eten mamma,” Hij krijgt zijn melk en moet tussendoor een boertje laten. En als hij klaar is dan stopt hij met drinken.
Daarna wil hij verschoond worden en een keer per dag in een lekker warm badje. “Ja, lekker mamma,” zou hij zeggen wanneer mamma steeds een beetje warm water over zijn lijfje sprenkelt terwijl ze hem met haar ander arm ondersteunt. “Lekker een beetje dobberen, net als vroeger,”
“Hè bah,” denkt hij nadat mamma hem zachtjes in een handdoek heeft droog gewreven, “moet ik die dingen weer aan,” en hij luistert naar mamma’s stem die hem rustig vertelt dat ze hem kleertjes aandoet omdat het anders veel te koud voor hem zou zijn. Ze loopt een beetje met hem rond en hij vind dat heerlijk. Mamma vertelt ondertussen van alles. Dat ze nu samen in dit huis wonen en dat mamma even uitrust als hij straks weer in zijn bedje ligt. Dat pappa nu ‘op zijn werk is’ en dat mamma dat straks ook weer gaat doen, als hij wat groter geworden is. En dat er hele lieve mensen voor hem zorgen als pappa en mamma er niet zijn.
Ondertussen wordt baby alweer een beetje moe. Hij gaapt een keer en zijn handje gaat naar zijn oogjes die hij ook een beetje dichtknijpt. “Ik wil wel slapen, mamma,” zegt hij en als mamma hem in zijn bedje legt lukt het toch niet direct. Daarom jengelt hij een beetje. Gelukkig heeft mamma gezegd dat ze straks nog even komt kijken. “Het was toch wel lekker dat ze een beetje met mij rondliep,” denk hij, “eigenlijk wil ik dat wel weer. Mamma, mam..,” en dan vallen zijn oogjes dicht.
Wat zou het heerlijk zijn als het kon. Als je baby al direct kon praten. En ook als hij altijd direct in slaap viel. Maar dat kan niet en gelukkig kunnen baby’s wel signaaltjes uitgeven. Voor wanneer ze moeten slapen bijvoorbeeld. Gapen, oogjes wrijven en aan een oortje trekken zijn de signaaltjes die ik bij mijn baby’s heb gezien en er zijn er vast wel meer op te merken als je er goed op let. En als het echt een keer niet lukte, dan wiegde ik ze in slaap. Ik liep rustig de kamer met ze op en neer en praatte er ondertussen zachtjes bij. Als ze sliepen legde ik ze stil in hun bedje. Wat ze ook fijn vonden was een vast knuffeltje en welke dat werd hebben ze altijd zelf gekozen.
We spraken vroeger over rust, reinheid en regelmaat en al zijn we nu in een heel andere tijd dan toen ik 35 jaar geleden mijn baby’s kreeg, ik denk dat de baby’s van nu dat nog steeds nodig hebben. Ik denk dat ze er misschien zelfs om zouden vragen: als baby’s konden praten.