De afgelopen twee en een half jaar heb ik twee relaties, die verkeerden in een scheidingsproces, van dichtbij meegemaakt. Wat ze met elkaar delen, de ouders en hun partners en de kinderen, is de pijn en ontreddering die daarmee gepaard gaat. In beide gevallen is een van de echtelieden verliefd geworden op een persoon buiten de relatie en heeft na een innerlijke strijd besloten het gezin op te breken. Zo’n besluit is voor alle betrokkenen moeilijk en beschadigt iedereen, vooral de kinderen. Zij zijn de enige die geen stem hebben in het geheel en moeten accepteren wat er gebeurt.
Ook de ‘verlaten partners’ hebben geen stem in het besluit van hun ex het gezin op te breken. Hopelijk zullen ze het op een dag accepteren en misschien kunnen ze het op enig moment zelfs begrijpen. Zij hebben deel gehad aan de opgebroken relatie en hebben daar een aandeel in gehad.
Voor beide gezinnen is het de moeilijke start geweest van een leven waar niet ieder voor heeft gekozen en het verlies van het ‘eigen gezin’. Voor beide ex-echtelieden begint het proces van ‘van elkaar los komen’ en ‘afspraken maken over: hoe gaan we verder’. Hiervoor wordt een mediator ingezet en er zijn instanties die de mensen kunnen bijstaan.
Het ene gezin regelt de zorg op een 50/50 basis. Beiden hebben de kinderen een helft van de week. Met vakanties wordt overlegd wat de plannen zijn en daarnaar wordt het ‘verblijven van de kinderen’ aangepast. Financieel worden de nodige regelingen getroffen. De betrokkenen hebben er geen moeite mee, de scheiding wordt vlot geregeld.
De kinderen, leren nog tijdens het scheidingsproces de nieuwe partner van hun ouder kennen. Natuurlijk gaat dat niet zonder problemen. Het kost tijd en kinderen hebben ruimte en een goede communicatie van hun ouders nodig om te begrijpen en accepteren hoe hun nieuwe leven vorm krijgt. Misschien zijn ze gefrustreerd en misschien stellen ze veel vragen. Ze hebben dit nodig om te bepalen wat in hun nieuwe leven ieders rol is. Ze moeten leren dat ze van alle betrokkenen mogen (blijven) houden en ervan overtuigd zijn of worden dat zij geen aandeel hebben in het proces. Dat pappa en mamma van elkaar en niet van hen zijn gescheiden.
Het andere gezin heeft moeite met het regelen van de zorg en de financiën. Zij willen het graag op een ‘eerlijke’ manier verdeeld zien. Er worden voorstellen en tegenvoorstellen gedaan. Knopen zijn vooralsnog niet doorgehakt. Misschien heeft het ermee te maken dat het moeilijk is te bepalen wat ‘eerlijk’ is. Wat het in ieder geval doet is frustreren aan beide kanten.
Het ene gezin is een samengesteld gezin geworden en woont sinds een paar maanden samen in een nieuw huis. Er zijn dagen dat er vier kinderen wonen, en dagen dat er twee wonen, en een dag in de week wonen ze er alle vijf. Ze beginnen aan elkaar te wennen en zoeken naar een modus om op de prettigste manier met elkaar samen te leven. Ze wagen zich dit jaar zelfs aan een nieuw huwelijk en alle kinderen hebben naar hun ouder uitgesproken dat ze daar, de oudere kinderen vooral voor hun ouder, blij mee zijn.
Het andere gezin zit nog midden in het scheidingsproces. Samenwonen met de kinderen is een droom die vooralsnog niet realiseerbaar is. Ook deze betrokkenen doen hun best om de scheiding rond te krijgen en toch lukt het nog niet.
We willen allemaal het beste voor ons kind, ook in een scheidingssituatie … en hoe krijgen we dat nou voor elkaar.