Zij werd in een razende vaart geboren. Net als haar moeder, 26 jaar daarvoor. Ze kondigde zich in de vroege ochtend aan en we haalden haar bijna twee jaar oude broertje naar ons huis. En we gingen weer naar bed, want het was nog best vroeg. Slapen deed ik niet. Ik vond het weer heel spannend. De uren kropen voorbij en we wachtten. Op het verlossende woord, dat het kindje was geboren en dat alles in orde was.
Het telefoontje kwam om half negen. Ons kind vond dat een goede tijd om ons te laten weten dat, vlak nadat wij thuis waren aangekomen met haar kleine jongetje, zijn zusje was geboren. Ze had ons niet willen wakker maken …
Famke was een wolk van een baby, met al lang haar. Bij de echo hadden ze tegen haar ouders gezegd dat ze de haarelastieken wel vast mochten kopen. Het was een vooruitziende blik, we hebben ze elke dag nodig.
Ze huilde veel en helaas werd dat niet minder. Het huilen werd steeds meer krijsen en wanneer ik er ook maar was, of haar mamma aan de telefoon had, altijd hoorde ik ons krijsende kindje. Het was om wanhopig van te worden. Ze gingen naar het consultatiebureau en ze gingen naar de dokter. Ons meisje werd bevoeld en bekeken en, nee, ze konden er niets vreemds aan zien. Ze had ondertussen bijna geen geluid meer, wat was overgebleven was een zacht schor stemmetje.
Gelukkig kwamen ze op enig moment bij een ‘bottenkraker’ terecht en deze meneer constateerde dat ze een beentje uit de kom had. En hij kon hem er, zacht masserend, ook weer inkrijgen. Wat een geluk voor Famke en een opluchting voor ons. Hoeveel pijn ze eraan gehad heeft zullen we nooit weten, maar ze veranderde op slag in een blij en stralend baby’tje. Volgens mij zegt dat wel wat.
Ze is hard op weg een groot meisje te worden. Een meisje die in veel gevallen ‘haar mannetje staat’. Gelukkig, want Famke groeit op in een door mannen en jongens gedomineerde omgeving. Aardige mannen en jongens, maar toch, jongens en we kennen toch allemaal het spreekwoord ‘boys will be boys’. En ze staat er ook niet alleen voor, want mamma of oma is nog altijd in de buurt.
Ik schreef al eerder een blog over Famke en haar creatieve geest. Ze was toen pas vier en we wisten nog niet hoe mooi ze al jong zou gaan tekenen. En knutselen. Ik ben benieuwd wat zij uiteindelijk zal doen, later, als ze groot is. Ik hou heel veel van haar en één ding weet ik zeker, Famke … die komt er wel.