Vrouw zijn, moeder zijn, oma zijn. Ik geniet er al heel lang van. Ik wist al op heel jonge leeftijd dat ik moeder wilde worden. Ik gaf me daar natuurlijk niet direct aan over. Het leek me slim en heel zinvol om eerst een poosje ‘de pil’ te gebruiken. En met de twee onderbrekingen waardoor ik, de eerste keer onbewust en de tweede keer bewust, zwanger raakte heb ik die pil tot mijn 52ste geslikt. Kwam het echt daardoor dat ik, qua last van hormonen, ongeschonden door mijn leven tot nu toe ben gekomen? Ik weet het niet, maar prettig is het wel.
In korte tijd hoorde ik van drie dames in verschillende leeftijden en verschillende levensfasen dat zij, en hun omgeving, enorm last hebben gehad van die vrouwelijke hormonen. Ik zit daar met tuitende oren naar te luisteren en denk: “Echt, serieus? Naar!” en daarna denk ik: “Wat heb ik een geluk dat ik daar geen last van heb,”
De eerste levensfase daarbij is de fase van de menstruatie. Ik heb begrepen dat je daar gewoon ziek van kunt zijn. Hoofdpijn, buikpijn, niet kunnen functioneren. En dat elke maand. Als je daarbij (werkende) moeder van een gezin bent mag je wel van gewapend beton zijn wil je in die fase overeind kunnen blijven. Wat zal het dan heerlijk zijn als je een man hebt die het voor elkaar krijgt jou in die periode wat te ontlasten. Misschien doet hij verder niet heel veel in het huishouden of met de kinderen, het zal voor jou een enorm verschil maken als hij, in de periode dat jij ‘je periode’ hebt, jou een beetje meer kan helpen met het huishouden en de zorg voor jullie kinderen.
De tweede fase is eigenlijk een fase binnen die eerste fase. Dat verhaal kwam van een jonge moeder. Ik deed als Prille ouder coach mijn verhaal over het belang van ondersteuning van de relatie in die eerste heftige periode nadat de baby is geboren. Zij vertelde mij toen hoe ze haar man, met wie ze tot dan toe een goede relatie had, wel de deur uit wilde gooien. Zij waren in die fase precies een pril ouderpaar dat uitstekend mijn hulp als Prille ouder coach had kunnen gebruiken. Want hij deed wat hij altijd deed, uitgaan met zijn vrienden. Geen idee hoeveel zijn vrouw hem in die fase nodig had. En vanwege haar opspelende hormonen was ze niet in staat daar een goed gesprek met hem over te hebben. Misschien is het een tip om dan je ‘village’ aan te spreken. Iemand die dicht bij jullie staat, geen last heeft van opspelende hormonen en in een rustig en redelijk gesprek de nieuwbakken vader kan inlichten over de totaal veranderde situatie. Dat is er aan de hand op het moment dat er een kleintje geboren is.
De derde fase is dan die levensfase waarin de jeugd van betreffende dame langzaam, maar zeker, voorbij blijkt te zijn. We kennen het allemaal als ‘de overgang’ of ‘de menopauze’. Wanneer die fase begint is voor iedereen verschillend. Het kan op jonge leeftijd beginnen, begin veertig is voor die fase jong, en soms begint het pas wanneer je ruim de 50 gepasseerd bent. Het is voor niemand leuk. Zelfs als je er lichamelijk geen klachten van hebt. Het nare als je er wel klachten van hebt is dat het zich niet een paar dagen per maand afspeelt maar dat het er elke dag kan zijn. Opvliegers, stemmingswisselingen, toenemen in gewicht. Allemaal naar! Het is wel fijn als dan je omgeving er begrip voor toont en er liefst nog een beetje compassie voor heeft. Je hebt het er (terecht) zwaar genoeg mee en kunt dan alle begrip en steun die je kunt krijgen goed gebruiken. En heb je er echt teveel last van, doe jezelf dan een plezier en onderzoek of er iets is (regulier of alternatief) dat je wilt gebruiken om die onrustige, opspelende hormonen te kalmeren.