Er zullen altijd mensen scheiden. Het samengaan van twee mensen is vaak een moeilijk gebeuren met enorme impact op minimaal twee levens. Daarom is het superhandig als er in beginsel liefde is. En dat die liefde eerlijk, oprecht en sterk is. Want hoe moeilijk het ook is, het maakt het wel gemakkelijker en geeft ook zin aan het samenzijn.
Ik had zelf drie relaties nodig om mijn grote liefde te vinden. In de eerste was ik 16 toen de relatie begon en 19 toen ik ontgoocheld achterbleef. De tweede duurde van mijn 19de tot mijn 23ste en voor mijn grote liefde verliet ik mijn toenmalige echtgenoot na een half jaar huwelijk. En al was het pijnlijk (en voor hem en zijn familie heel erg), ik vond het terecht en mijn huwelijk met mijn grote liefde duurt al bijna 36 jaar.
Op het gebied van relaties heb ik dus wel wat gezien en meegemaakt. Ons heel grote geluk is geweest dat in ons huwelijk de kinderen kwamen. En was de opvoeding probleemloos? Ik weet dat veel mensen denken dat een gelukkig huwelijk een utopie is maar ik maak het toch echt zelf al lang mee en ook bij meerdere mensen om ons heen. Kinderen probleemloos opvoeden, dat is echt een utopie. Dat bestaat niet.
Ook een gelukkig, langdurend huwelijk is niet aldoor gelukkig. Altijd gelukkig is ook nooit gelukkig, altijd mooi is ook nooit mooi, een mooie wijsheid van mijn schoonmoeder. Je moet er veel voor overhebben en als je van elkaar houdt gaat dat vaak gemakkelijk. Er mag geen sprake zijn van een weegschaal en ook een relatie die totaal uit balans is werkt niet.
De verhalen die ik hoor van mensen die gescheiden zijn, altijd met kinderen die de dupe zijn van die scheiding, verbazen me vaak op hetzelfde vlak. En dat is dat van de ex en zijn of haar familie. Het lijkt vaak alsof de ex en de ex-schoonfamilie na die scheiding alles verkeerd hebben gedaan en de mensen die ik spreek alles goed doen. In mijn ogen kan dat niet. Simpelweg vanwege actie en reactie of gewoon interactie. Ik raak daar altijd van in de war en begrijp helemaal dat het voor kinderen niet te doen is daarmee om te kunnen gaan. Zij zijn nog steeds het kind met loyaliteit naar beide ouders en beide families. Bloed van hun bloed. Dat is de realiteit van de kinderen. Loyaliteit zit in je bloed. En dan wil de ene familie je vertellen of je laten voelen dat de andere familie, die geen bloed is van hun bloed maar wel van dat van jou, niet deugt. En terwijl jij gewoon het liefst evenveel tijd bij je pappa en bij je mamma wil zijn, zijn er redenen, waar jij niets van begrijpt of aan kunt doen (je zou het doen als je het kon), waarom dat niet kan. Ik begrijp wel dat een kind dat niet kan begrijpen en er niets aan kan doen. Ik begrijp dat omdat mijn blik door niets en niemand gekleurd wordt. Want ik neem geen deel aan dat proces.
Is dat waar? Nee, dat is niet waar. In mijn familie zijn meerdere mensen met kinderen gescheiden. De pijn die ik hierboven beschrijf heb ik bij meerdere nichtjes en neefjes gevoeld. Een van onze dochters is ook gescheiden en die scheiding maakten wij van heel dichtbij mee. Zijn hun kinderen beschadigd? Natuurlijk, net als alle andere kinderen van gescheiden ouders. Ze hebben een vreselijke tijd meegemaakt toen de scheiding nog vers en rauw was. Ze hebben daaronder geleden en wij hebben met elkaar met hen meegeleden. Maar we hebben ook ons best gedaan het voor de kinderen zo gemakkelijk mogelijk te maken. Hoe? Door er te zijn voor het gehavende gezin. Door ze bij ons te hebben logeren als dat voor de ouders nodig was. Door raad te geven als daarvoor werd open gestaan en vooral door er te zijn, gewoon er te zijn als ze ons nodig hadden.
Ik ben trots op de ouders van deze kinderen en de nieuwe man in het leven van onze dochter. Ik ben blij dat we nog steeds mogen oppassen in het nieuwe huis van het samengestelde gezin. Ik ben blij met de volwassen kinderen van onze nieuwe schoonzoon die ook met onze aanwezigheid hun modus hebben gevonden. En ik wens onze ex-schoonzoon het beste in zijn nieuwe leven waarbij wij ook sinds kort weer een beetje contact hebben, onze ex-schoonzoon en ik. Het is summier, maar het is genoeg. Hij is hun pappa, ik hun oma en daar kan niets en niemand iets aan veranderen omdat wij elkaar accepteren.
Het gaat er helemaal niet om wat de andere familie doet. Het is ook niet duidelijk wat ze doen, het is alleen duidelijk hoe jij, jullie daartegen aan kijken. Het gaat om wat jij doet. Omdat je invloed hebt op jezelf en op geen ander.