Ik hoorde eens iemand verzuchten: ‘Had ik toen ik jong was maar geweten wat ik nu weet,’ Ik was toen een jonge twintiger, zij ruim over de 50. Ik hoorde wat werd gezegd maar ik kon het nog niet duiden. Ik was nog te jong.
Nu ben ik de 60 gepasseerd en ik begrijp wat werd gezegd. Als ik wist, toen ik jonger was, wat ik weet nu ik ouder ben dan had ik destijds anders kunnen reageren. Waarop? Op de momenten dat ik mij aangevallen voelde. Op de momenten dat ik mij ‘niet gezien’ voelde. Op de momenten dat ik agressief reageerde omdat ik niet assertief genoeg was.
Ik was een angstig en verlegen meisje. Heel beschermd opgegroeid. Er was altijd iemand om mee te spelen, altijd iemand om met mij mee te gaan, altijd iemand om voor mij op te komen. Ik was laat, met alles. Ik kon nergens over mee praten, omdat ik dat thuis niet had geleerd. Ik ontwikkelde me uiteindelijk … met schade en schande.
Het ouder worden doet daar veel goed aan, want ik weet al lang dat er niet zo op mij gelet wordt als ik vroeger dacht. Dat ik niet zo ‘bekeken’ word als ik vroeger vreesde, vroeger toen ik nog jong was. Ik weet nu wat ik kan.
Ik heb wel eens gezegd: ‘Ieder moet zijn eigen fouten maken,’ en dat klopt. Dat kan ook niet anders. Mijn dochter noemde gisteren dat je manieren van opvoeden uit verschillende generaties niet kunt vergelijken en dat klopt ook. Wij voeden allen op met de kennis die we hebben en in de tijd waarin we leven.
Wat volgens mij kan, waardoor we wat ongemak voor onze kinderen kunnen voorkomen, is leren van de opvoeding van onze ouders. We hoeven niet alles wat zij ons vertellen ‘voor lief’ te nemen. We kunnen onze eigen mening hierover vormen en van daaruit beslissen hoe wij daarmee om willen gaan. Er vooral samen over communiceren. Want als ouders zijn wij samen verantwoordelijk voor hoe het de volgende generatie zal vergaan.
We kunnen onze kinderen opvoeden tot verantwoordelijke volwassenen met compassie en respect voor elkaar en de mensen om hen heen. We kunnen ze een veilig thuis bieden en ze vertrouwen geven. Als we goed naar ze kijken en luisteren kunnen we ook een verlegen kind wat bijsturen en aanmoedigen en een wat al te luid en overmoedig kind laten weten dat ook de ander ruimte mag hebben.
Als we met onze kinderen op hun eigen niveau communiceren vanaf dat ze er zijn zal dat bijsturen gemakkelijk gaan omdat je elkaar dan begrijpt en vertrouwt. Liefdevol communiceren geeft duidelijkheid, veiligheid, vertrouwen.
Voorkomen? Nou, zo bijvoorbeeld.