Niemand bedenkt dat het er moet zijn. Niemand wil aan zijn kind denken als ‘het kind van de rekening’. En toch is het er, en toch zijn ze er. Aan zijn eigen kind denkt niemand op deze manier. Mogelijk zien ze het wel van een ander.
Of toch. Ik kan heel dicht bij mezelf blijven. Ik was een jonge 24 jarige toen ik moeder werd. Ik kende nog niet de regels van de wereld waarin ik terecht was gekomen, was nog niet assertief genoeg om op te komen voor mezelf. Dat heeft een rekening opgebracht die mede door mijn oudste kind wordt betaald.
Het grote gezin waarin ik opgroeide bracht een rekening op die het meest is betaald door degene ‘die het altijd had gedaan’, daar ook altijd straf voor kreeg en ging doen wat een kind dan gaat doen. Juist, dingen doen waar het weer straf voor krijgt.
Hoeveel kinderen zouden er zijn die de rekening betalen voor de scheiding van hun ouders?
Het kind dat uiteindelijk de schuld krijgt van de problemen, want hij was altijd al een lastig kind. Het kind dat in alle vakanties van hot naar her wordt gesleept omdat alle families hem ‘erbij willen hebben’. Het kind dat op geen enkele foto staat omdat de families altijd net de foto’s namen toen hij bij die andere familie was. En het kind dat één klein cadeautje kreeg met Sinterklaas terwijl zijn broertje en zusje overladen werden met cadeaus, maar zij zijn dan ook de kinderen van beide ouders. En het kind dat langzamerhand van de familie losraakte omdat afspraken met vader en stiefmoeder steeds op niets uitliepen. Nee, geef niet de stiefmoeder de schuld, de vader had dit moeten regelen en ervoor zorgen dat die regels werden nageleefd.
En het kind dat je bijna niet hoort. Het kind dat nooit klaagt. Het kind dat niet voor zichzelf op kan komen. Het kind dat dan ook nog eens twee ouders heeft die vooral met zichzelf bezig zijn. Of ze gescheiden zijn of samen zijn? Voor het kind maakt het niet uit want hoe je het ook wendt of keert … hij is toch op zichzelf aangewezen en daarmee het kind van de rekening.