Sinds ik in 2010 de drie kinderen leerde kennen (met hun ouders) die al op de leeftijden van 4 maanden, 17 maanden en 2 jaar hun oorspronkelijke gezin verloren, houd ik me met hen bezig. Nee, niet rechtstreeks met de kinderen en hun ouders maar met de gevolgen van de scheidingen. Deze drie gezinnen zijn sindsdien niet meer uit mijn gedachten geweest en zij zijn er de reden van dat ik in 2012 het stuk schreef ‘Liefde: pleidooi voor het kind’. Het ernstige, strenge stuk waar ik toch achter blijf staan.
Sinds 2012 heb ik daarom geprobeerd onder de aandacht te brengen wat volgens mij nodig is om onnodige scheidingen te voorkomen, coaching op de relatie van (aanstaande) prille ouders. Ik ben ervan overtuigd dat die coaching moet worden aangeboden wanneer de baby nog ‘onderweg’ is. Waarom precies op dat moment? Volgens mij is het antwoord hierop even simpel als waar: omdat er op dat moment liefde is tussen de ouders en er wordt gecommuniceerd.
Iedere ouder weet dat er een enorme impact op de relatie kan komen wanneer de eerste baby (zowel in de eerste als in samengestelde gezinnen) er is. Niet in de laatste plaats door wat de onrustige maatschappij waarin wij leven, van ieder van ons eist. Voor de praktische kant van het krijgen van een baby is er van alles geregeld en mogelijk tot en met, wanneer je dit wenst, een doula, een nog betrekkelijk nieuw fenomeen.
Voor de relatie is er hoegenaamd niets. Is dat de reden waarom veel teveel kinderen al op heel jonge leeftijd hun gezin verliezen? Ik ben bang van wel. In heb in de afgelopen jaren veel gesproken met mensen in de zorg, van de gemeente, de politiek over deze kwestie en ook veel met andere mensen die op wat voor manier dan ook op mijn pad kwamen. Ik schrik dan van de verhalen die ik daarbij hoor. Het verhaal van de opa en oma die hun kleinkind hoegenaamd niet meer hebben gezien nadat de relatie van hun dochter is gestrand. Het verhaal van de jongen die moest aanzien hoe zijn halfbroertje en -zusje overladen werden met Sint cadeaus en hij hetzelfde feest verliet met een schetsboekje en een potlood.
Onlangs ben ik begonnen met een Master Healthy Ageing Professional. Ik kwam op dit idee vanwege een HAP student die haar onderzoek had gedaan over voortijdig schoolverlaters. Gisteren, tijdens de les, schreven we in het midden van een groot blad ons onderwerp en daaromheen rangschikten we ons ecosysteem. Voor de meeste studenten was dit geen enkel probleem. Zij werken al voor de professionals die vaak ook zijn betrokken bij hun onderzoek.
Mijn ecosysteem bevindt zich nog ver van mijn onderwerp. Alleen de dame van MIM (moeders informeren moeders) staat dichtbij. Zij nam de moeite, zes jaar geleden, om naar mij toe te komen (ik werkte nog op school) en naar mijn verhaal te luisteren. Sindsdien ben ik bij haar MIM moeders en vrijwilligers betrokken en heb ik met diverse moeders mooie interactie gehad omdat zij wilden luisteren naar mijn verhalen over de verantwoordelijkheid die je hebt om aan je relatie te werken wanneer je samen één of meer kinderen hebt. De verhalen naar aanleiding waarvan zij inzichten kregen die hun relatie en hun gezin goed heeft gedaan.
Medestudenten stimuleren mij om met mijn verhalen nieuwe wegen te zoeken. Dit doet mij goed. Zij zijn veelal jong en begrijpen toch precies wat ik bedoel. Dus zet ik ook voortaan op LinkedIn elke week mijn Prille ouder-blog. En ik zou graag op scholen, in een burgerschaps-les voor niveau 3-4 bijvoorbeeld mijn Prille Ouder-blogs komen voorlezen, over relaties praten met de leerlingen en vooral horen of en hoe zij zich hiermee bezighouden.
Volgens mij is het echt tijd voor preventie. Daarom ga ik de komende twee jaar keihard aan de slag om mijn onderwerp verder te onderzoeken en te ontwikkelen. Ik ben zelf heel benieuwd wat ik op deze mooie zoektocht ga tegenkomen.