ADHD, ODD, Dyslexie, Hoog sensitief, PDDNOS, Dyscalculie. De een noemt het stoornissen, de ander kwaliteiten. Sommige noemen de één een stoornis en de ander een kwaliteit. Het zijn woorden die we hebben gegeven aan…aandoeningen, kenmerken, gedragingen?

Heel vroeger, toen ik jong was, was het er ook, er was alleen aan heel veel nog geen naam gegeven. Er was geen etiketje op geplakt. Er werden geen medicijnen voor gegeven. Wat wel? Er werd mee omgegaan. Er werd naar kinderen gekeken en geluisterd en vaak ‘gewoon’ gezegd wat ze moesten doen of wat ze moesten laten.

Ik was zo’n kind met wat ze nu noemen ADHD of ADD. Dat heb ik ten minste heel lang gedacht. Ik kan heel veel dingen niet. Als mensen zeggen: ‘Dit of dat kan je wel,’ dan moet ik vaak zeggen, en soms denk ik het alleen: ‘Jij kan het, maar dat betekent niet dat ik het kan,’ en daar begrijpen ze dan niets van. Of als ik vertel dat ik iets niet zie terwijl het wel gewoon voor mij ligt of staat, of  dat ik precies te laat iets bedenk dan zeggen mensen: ‘Ja, dat heb ik ook wel eens,’ en dan denk ik: ‘Het is niet hetzelfde wanneer je iets ‘ook wel eens hebt’ of dat je het, zoals ik ‘heel vaak hebt’,’

Toen ik bij een psychiater terecht kwam, omdat ik zelf had gevraagd Ritalin te mogen proberen, beaamde die wat eerder een psycholoog tegen mij had gezegd, dat ik hoogstwaarschijnlijk Hoog sensitief ben. Hij zei dat ze mogelijk over een aantal jaren ADHD en Hoog Sensitiviteit ‘op elkaar’ zouden leggen omdat veel kenmerken overeen komen. En ik begreep dat wel.

Ik heb het geluk gehad dat ik in een groot gezin ben opgegroeid. Dat betekent dat er niet continue op mij werd gelet. Terwijl er wel altijd iemand was om mij te helpen wanneer ik hulp nodig had. En ik kon goed observeren hoe de anderen in mijn familie zich bewogen en gedroegen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik niet helemaal pas in de wereld om mij heen. Maar dat geeft niet, want ik heb geleerd me aan te passen. In ons grote gezin zijn we allemaal verschillend en dat is goed. Dat mag.

Ik vraag me af of het soms niet meer kwaad dan goed doet, kinderen in hokjes te plaatsen en medicijnen te geven. Volgens mij hebben we allemaal wel wat en blijft het belangrijk dat we worden gezien en gehoord, dat we verschillend zijn en dat dat okay is.

Ik ben blij dat ik niet in een hokje ben geplaatst. Ik heb vaak last van mezelf (gehad) en ik zal ook wel eens lastig zijn voor een ander maar dat hoort, in mijn beleving, bij het leven. Laten we goed naar onze kinderen blijven kijken en luisteren en ze voorleven zoals wij denken dat goed is. Dan hoeven zij het alleen maar na te doen…en daar zijn kinderen juist goed in.