Opeens is er een vaccin en ik denk: ‘Hoe kan dat?’ Ik hoorde dat het normaal gesproken negen jaar duurt voordat er een vaccin is dat voldoende is onderzocht en getest en weer getest voordat het mag worden toegediend.

De dame, die één van de gasten is bij Op1 dat die avond wordt geleid door Charles en Carry, vertelt het met verheugde stem en dito gezichtsuitdrukking. Het antwoord komt van de andere dame die er ook te gast is. Het blijkt gekomen te zijn door een intensieve samenwerking van diverse partijen. Dat is geweldig nieuws. Bij mij rijst de vraag waarom dan bij het ontwikkelen van andere vaccins niet zo is samen gewerkt. Zo vraag ik me ook, al zolang ik mij er bewust van ben, af waarom er niet door de politieke partijen kan worden samengewerkt. Er wordt een regering samengesteld in een coalitie van de partijen die dan samen het hoogste aantal stemmen heeft gekregen. Dat begrijp ik. De verschillende partijen in de regering moeten kiezers teleur stellen omdat ze niet alles uit hun verkiezingsprogramma kunnen waarmaken. Vanwege die coalitie die moest worden gevormd begrijp ik dat ook.

Dan gaat de (gekozen) regering aan het regeren. Ze doen dat (daar ga ik van uit) naar hun beste eer, geweten en vermogen. En wat doet dan de rest, de oppositie? Die brandt af wat de regering doet. Er worden kamer vragen gesteld, zout gelegd op alle slakken en er wordt alles aan gedaan om de regerende partijen in een zo slecht mogelijk daglicht te stellen…althans zo komt het op mij over.

Volgens mij kunnen ze veel beter met elkaar samenwerken. In mijn ogen geeft dat veel minder stress, is het logischer en kun je dan met minder mensen toe.

De niet regerende partijen kijken (nog steeds) heel kritisch naar wat de regerende partijen doen en hoeven alleen maar de verbeterpunten naar voren te brengen waar dan de regerende partijen voor moeten openstaan en uitleggen waarom ze er wel of niet wat mee doen.

Vertaald naar een gezin werkt dat zo: ouders zijn verantwoordelijk en leren dat hun kinderen ook aan. In principe beslissen zij wat er gebeurt. Wanneer iemand in het gezin de ander (zowel ouders als kinderen) vraagt iets te doen, dan doe je dat. En dan heb ik het over de gewone, dagelijks voorkomende werkzaamheden in huis als tafel dekken, afruimen, koffie zetten of ander drinken pakken, boodschappen doen en vul zelf verder maar in. De rest van het gezin denkt mee en heeft inspraak.

In principe komt iedereen aan zijn trekken als je alles voor elkaar doet.