Ik vraag me best vaak af wat de reden is dat mensen niet vragen om de hulp die ze nodig hebben, of de hulp die ze krijgen aangeboden afslaan. Ik werk voor een project dat lessen biedt aan ouders van jonge kinderen tussen de 2 en 7 jaar. Het filmpje dat wij daarover kregen bij de start liet een peuter zien op een stoeltje voor de televisie. Elders in huis hielden de ouders zich met andere dingen of zichzelf bezig en wanneer zij in beeld kwamen maakten ze geen contact met het kindje.

In de volgende beelden zagen we het kindje groter worden, naar school gaan, blijven zitten op de basisschool en stranden op het voortgezet onderwijs omdat ze gaande weg steeds meer begon achter te lopen op haar klasgenoten. Wanneer opnieuw een peuter op een stoeltje voor de televisie in beeld komt is mij duidelijk hoe ook dit kindje begint aan eenzelfde leven als haar moeder en daarmee verminderde kans op een geslaagde schoolloopbaan en aansluitende arbeidsloopbaan.

De cursus is oorspronkelijk bedoeld om laaggeletterdheid in ons land tegen te gaan en na het geven van de lessen aan meerdere groepen cursisten kan ik zeggen dat de enkele, vermoedelijk laaggeletterde ouder die we hebben gehad in een aanmelding is afgehaakt en nog waarschijnlijker is dat juist degenen die de doelgroep vormen zich niet aanmelden.

Verder merk ik in mijn omgeving veel van mensen die hulp kunnen gebruiken en daar niet om vragen of het afwijzen. Ik begrijp het heel goed wanneer het schaamte is, of misschien willen of kunnen ze er niet voor betalen. En ik vind het ook jammer. Toen ik 32 jaar geleden door de huisarts werd doorverwezen naar een psychologencollectief kon ik hun hulp niet betalen. De psycholoog die ik sprak vond wel dat ik geholpen moest worden en zij adviseerde mij met de brief van de huisarts naar de toenmalige GGZ te gaan. Wat ik daar moest betalen was een fractie van wat ik bij het collectief had moeten betalen. In twaalf sessies ben ik daar enorm goed op weg geholpen en het heeft mij jaren aan mezelf werken gekost, met behulp van mijn ‘zelfhulpschrift’, om te komen waar ik nu ben. ‘Gekost’, maar ik had het voor mezelf en mijn gezin over en ik blijf die eerste psycholoog die ik sprak en mij doorverwees eeuwig dankbaar voor haar hulp. Voor het onderkennen van mijn probleem en mij te helpen door mij naar een ander door te verwijzen.

Toen tegelijk een aantal familieleden achter elkaar overleed in korte tijd en ik op school niet meer kon functioneren zoals ik wilde en goed vond, heb ik alle hulp ingezet die ik kon krijgen en daar veel voor betaald (een psycholoog en een psychiater, na de coach die door school voor mij was ingezet) omdat we dat inmiddels konden en ik die hulp nodig had.

Onze geestelijke en lichamelijke gezondheid is wat er echt toe doet. Het heeft invloed op ons en onze omgeving en op wat we willen en kunnen. Schaam je nooit omdat je hulp nodig hebt, daar zijn hulpverleners voor. En zoek verder wanneer je hulp wordt geboden dat voor jou niet goed (meer) voelt.

Het wordt wat luchtig gezegd in een L’Oreal reclame, maar ze hebben helemaal gelijk. Doe het: Omdat je het waard bent.