Het is weer december. Zoals het elk jaar december wordt. Het sneeuwt, bij ons de eerste droge sneeuw van dit winterseizoen. De grote boom, achter mijn raam, staat aan de overkant maar zijn takken lijken heel dichtbij. Alsof ik ze vanaf mijn balkon, zo zou kunnen aanraken. De boom heeft heel veel takken met hier en daar nog een bijna losgewaaid blaadje eraan. Door de gestaag vallende sneeuw worden de takken steeds witter.

Achter mij branden de lichtjes in de kerstboom. We hebben geluk met de boom dit jaar. Hij stond in al zijn schoonheid gewoon bij de Praxis op ons te wachten. We doen nooit moeilijk over een boom, we kiezen er gewoon één uit en dan blijken thuis aan één kant kortere takken te zitten dan aan de andere kant, of de stam loopt scheef. Of hij wil niet in de houder, of in ieder geval niet zoals mijn liefste dat wil. Nu klopt alles. En omdat ik me er niet mee bemoeid heb is hij sober ingericht. Met kleine balletjes en kleine dennenappeltjes en kleine andere versierinkjes. En in plaats van een piek hangen aan de top het engeltje en het skiestertje, voor mij. Onder de boom staat het kleine mandje met de twee grappige beren met de kerstmutsen op en het lelijke kerstmannetje. Een ander poppetje heeft er ook een plekje in gekregen. Hij is oud en smoezelig, maar mag wel blijven.

Het jaar is al bijna weer om en het is weer snel gegaan. Het was weer een jaar met veel vreugde en ook wat verdriet. Ziekte wat gelukkig niet fataal werd, maar het wel had kunnen worden. Een scheiding waarbij gelukkig het belang van de kinderen voorop kan worden gesteld. Daarom is het niet minder verdrietig maar misschien, hopelijk minder schadelijk dan wanneer hun belang niet voorop had gestaan. Het is een jaar met heel veel liefde en dankbaarheid. Een jaar met liefdevol communiceren waardoor we voelen hoeveel we om elkaar geven en ook weten dat we afstand kunnen nemen als we dat nodig hebben.

Buiten sneeuwt het nog steeds en binnen is het warm en knus en veilig.