Ik werd wakker met het mooie liedje ‘Eternal flame’ van The Bangles in mijn hoofd. Zin voor zin kwam bewust in mij op. ‘I believe, ’t was meant to be, darling. I watch you when you are sleeping, you belong with me’. En dan verder in het liedje ‘A whole life, so lonely and then you come and ease the pain, I don’t want to loose this feeling’.

En opeens weet ik het: dit zijn wij, dit gaat over ons. Onze relatie, ons samenkomen was tegelijk onmogelijk en onvermijdelijk. Aldoor vraag ik mij af hoe het kan dat ik me tegenover hem vaak zo voel: blij, trots, een beetje verlegen en ook een beetje dankbaar.

Ik ben nog steeds in een menigte of zelfs een kleinere groep mensen ‘verloren’. En dan is hij mijn veilige baken. Zoals ik in de vroege ochtend schreef in een gedicht ‘… my beacon in the crowd’. Ook in abstracte zin klopt het. Deze wereld is voor mij complex, zoals het is voor veel mensen. En lang geleden, toen ik mij net in een onmogelijk leven had gestort, was hij daar en loste het voor mij op. Nu zorgen wij, al heel lang, voor elkaar. Hij lenigt mijn nood en ik die van hem en ik weet: our flame wil eternally burn.

Om dat in woorden te vatten is niet gemakkelijk en daarom werd ik vanmorgen met het liedje wakker en moest ik huilen omdat ik het opeens begreep. Ik stond op en schreef de eerste woorden van het gedicht ‘I wake up with the song in my head…’.

Ik voel me Santiago, de jonge herder uit het bekende boek van Paulo Coelho ‘De Alchemist’. Om op mijn leeftijd de schat te vinden die er altijd al lag ontroert me diep.

Ik had al heel veel liefde toen hij in mijn leven kwam. Ik heb het al vaker geschreven, van mijn grote familie had ik niemand kunnen missen. Van hen heb ik mijn leven lang de onvoorwaardelijke liefde gekregen zoals wij, hij en ik, die nu ook geven aan onze kinderen en hun gezinnen. Behalve natuurlijk onze schoonzoons zijn zij onze bloedverwanten en dat maakt het tussen hem en mij anders. Dat hij kwam en onder de toen lastige omstandigheden bleef was een keuze…en dat maakt dat het me zo ontroert.