‘Een onmogelijke liefde’ zo noemde iemand het eens terwijl ze sprak over onze relatie. De relatie die ik heb met mijn liefste. Het huwelijk duurde toen 18 jaar en het waren turbulente jaren geweest. En waar het vooral niet aan ontbrak was liefde, want die was er voldoende.

Het is moeilijk elkaar te begrijpen wanneer je verschillend bent. Dat is voor iedereen gelijk. Wanneer je van dezelfde dingen houdt, hetzelfde voelt over de omstandigheden waarin je leeft, hetzelfde gevoel voor humor hebt en dezelfde dingen belangrijk vindt, dan kun je samen vloeiend door het leven gaan. Wanneer dat niet zo is…is dat lastiger.

Maar het kan heel goed, ik ervaar dat al 38 jaar en weet ook precies wat het kost. Communicatie is hierin heel belangrijk. Zowel praten als luisteren. Maar ook kijken en accepteren. Mijn liefste is daar heel goed in, in accepteren. Ik heb juist moeite met accepteren, maar ik kan heel goed onderscheid maken tussen wat ik echt belangrijk vind en wat niet. Daardoor laat ik heel veel beslissingen aan hem over. Meubels kiezen, of vakantiebestemmingen, dingen wel of niet doen? Prima. Als hij het graag wil vind ik het goed, als we het maar samen hebben en samen beleven.

Als ik iets heel belangrijk vind zou het gek zijn als het niet gebeurt en dan zou het ook gek zijn als mijn liefste daar moeite mee heeft. Want dat gebeurt gewoon niet. Het kan wel even lastig zijn, en dat heeft er dan mee te maken dat we elkaar op een punt even echt niet begrijpen, maar we komen er altijd uit…omdat we dat willen.

Waar we dan zo verschillend in zijn? In alles, echt alles. We hebben dat onlangs, en nu gelukkig glimlachend, nog samen geconstateerd. Want het is voor ons niet meer moeilijk en dat is wat de tijd die we samen zijn voor ons heeft gedaan. We hebben geleerd met elkaar mee te bewegen en te accepteren dat we zijn wie we zijn. Hoe zeg je dat ook? Oh ja, we kunnen elkaar in elkaars en onze waarde laten.