Lang geleden las ik in een tijdschrift over een meisje dat de helft was van een tweeling. Wanneer ze jarig waren werd er voor haar broertje een groot feest georganiseerd met vriendjes en vriendinnetjes, met haar, omdat zij nou eenmaal het zusje was, en met enorm veel cadeautjes waarmee het broertje werd overladen. Voor haar was er niets, geen feestje en geen cadeaus. Ik kon het bijna niet geloven, hoe kan iemand zo met haar kinderen omgaan, want het was de moeder die haar zelfs een keer naar het leven stond. En ik dacht: ‘En de vader dan, en de rest van de familie?’ maar ik weet niet zeker of die er wel waren.

Nu ben ik vele jaren verder en heb heel wat meer gezien en gehoord van wat je denk ik wel kunt noemen: het zwarte schaap. Ik hou van mijn kinderen evenveel. Met elk kind en kleinkind heb ik een andere band, een andere relatie maar ik hou evenveel van allemaal. Betekent dit dat in de families met wat je kunt noemen ‘een zwart schaap’ dit niet zo is? Wordt er van ‘zo’n’ kind minder gehouden? Ik weet het niet.

Ik weet ook niet of mijn kinderen allemaal voelen hoeveel ik van ze hou. Ik heb wel eens het gevoel dat ik bij een (klein)kind tekort schiet. Maar ik weet niet hoe zij dat beleven. Wat ik dan kan doen is erbij stilstaan en genoeg aandacht geven want dat is waar (klein)kinderen recht op hebben, de aandacht van hun ouders en grootouders.

Wat ‘zwarte schapen’ in families meemaken weet ik niet. Ik weet wel dat je er op verschillende manieren mee kunt omgaan. Je kunt je leven lang een wrok tegen je ouders koesteren met alle gevolgen van dien. Of je kunt vergeven en ook dat heeft gevolgen voor hoe je verder leeft.

Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe iemand heeft kunnen vergeven. Ik hoop dat hij de rust en de liefde die hij uitstraalde ook zelf heeft kunnen voelen. Hij was een geweldig mens en een geweldige zoon voor zijn ouders. En ik denk toch dat hij ‘een zwart schaap’ was.